Ο ήλιος παιγνιδίζει
και τη θάλασσα φουρκίζει.
Φουρτουνιάζει και θυμώνει
αλλά δεν την αφήνει μόνη.
Με ατλάζι τη στολίζει
και στα βένθεα λαμπυρίζει.
Φαέθων καμαρώνει
και τη θάλασσα θαμπώνει.
Στο δειλινό τον περιμένει,
να ενωθούν προσμένει.
Το φιλί θα το νηστέψει,
μέχρι να της το κλέψει.
Πορφύρεος,
με τις ακτίνες της ουράνιας αγκαλιάς,
ερωτόπαθος,
βουλιάζει στα χνάρια της πελαγίσιας καρδιάς!!!
Comments