Στην ομίχλη...

Μοναξιά με κυριεύει στο αναπόφευκτο αντίο που βαδίζω.

Στην οικειότητα της θέας που γνωρίζω με πάχνη έντυσες του έρωτα τα πάθη.

Πολλά τα λάθη...

Παραδομένος στην ορμή που με σκεπάζει μοιάζω με φάντασμα που υπνώτισε η αγάπη.

Σκιές τριγύρω μου μα όλες σε θυμίζουν.

Μείνε μαζί μου...

Μες στη ψυχή μου ψηλαφίζω την ομίχλη, νιώθω το χάδι σου να φεύγει μακριά μου.

Είναι το μέλλον που σε διώχνει από κοντά μου.

Ο ήλιος εμφανίζεται μπροστά μου.

Στην ομίχλη.

Κάθε αντίο σου πυκνή διαδρομή που σκέπασε αυτή...

Τίποτα δεν διακρίνω πλέον.

Περιφέρομαι ανάμεσα σαν φάντασμα πάνω σε αθέατους λόφους προδομένων φιλιών.

Ανατριχιάζουν οι σκέψεις νωθρά στα χείλη μου.

Κάθε τι γύρω μου απομονωμένο βυθίζεται στην μοναξιά του.

Παντού σκιές μα όλες σε θυμίζουν.

Πάνω απ' τις λέξεις που άφησες πίσω εμφανίζεται αμβρός ο ήλιος και εσύ διαλύεσαι μέσα στην ομίχλη.

Χρήστος Παναγιωτόπουλος 🌹