Κρύβω τις σιωπές μου
στη λησμοσύνη της νύχτας
περιμένοντας να ξημερώσει
εκείνη η μέρα που
θα σβήσει το χρυσαφί της χρώμα
στην αγκαλιά μιας ολόγιομης σελήνης.
Μου υποσχέθηκες πως θ' ανταμώναμε
κάτω από το ασημένιο της χρώμα
την ώρα εκείνη που οι τζίτζικες
θα έστηναν το πιο μελωδικό τραγούδι τους για μας!
Δεν φάνηκες, κι εγώ ψιθύρισα τ' όνομα σου τόσο απαλά και προσεχτικά για να μην σκορπίσει στον ασάλευτο αέρα.
Κόβει βαθιά αυτή η στιγμή γι' αυτό την κρατάω σφιχτά.
Μα μια νύχτα θα φύγω χωρίς δάκρυα,
δάκρυα που κρύφτηκαν πίσω από τη λησμονιά,
σαν μια ξεραμένη ίρις τσακισμένη στο βράχο γερμενή στο κύμα...
Ποιος ξέρει;
Ίσως το κύμα να χύσει ένα δάκρυ πολύ αλμυρό...
Comments