ΣΤΑ ΣΙΩΠΗΛΑ ΤΑ ΔΕΙΛΙΝΑ

στα σιωπηλά δειλινά,

τότες που χάνονται τα φύλλα,

αχνή σαν περιστέρι ολόλευκο,

αγνή

στης θύμησης μου το φέγγος,

φυλάς τις εικόνες.

κι ας είχα

μιάς θάλασσας αγριεμένης

τον βράχο τον γέρικο

να μού'χτιζα μιά καρδιά να με αντέχει...

ο χρόνος,

φυσά αλύτρωτος

με δίχως τέλος,

μα νικητής.

μέσα στου στήθους σου

το φτερωτό λιμάνι,

οι αγάπες γερνούν

κι αλαργεύουν οι φωνές

εκείνων που αργούν να χαθούν

και γυρνούν

ματωμένοι.

όμως,

εμάς μας αγαπά το φεγγάρι...

ποτέ δεν μένουμε μόνοι...

Σακελλάρης Καμπούρης

Λόγω Τιμής