Στα Ίχνη του Άδειου Χρόνου
Μέρες και νύχτεςπερπατώ στις σκιές των ανείπωτων λέξεων,εκεί όπου τα όνειρα ξεφεύγουν σαν καπνός από τα ραγισμένα δοχεία της μνήμης.
Οι δρόμοι, άδειοι και σιωπηλοί,φιλοξενούν τα βήματα της μοναξιάς μου,μιας μοναξιάς που αναπνέει στην υγρή παλάμη της νύχτας,όπου το σκοτάδι ξέρει να κρύβει τα πιο εύθραυστα μυστικά.
Χάδια ξεχασμένα,σαν απολιθώματα του έρωτα,αναζητούν τη ζεστασιά σε φευγαλέες αναμνήσεις.
Και τα φιλιά,εκείνα τα φιλιά,μένουν ακίνητα,σα θαύματα που δεν βρήκαν στόμα να ανθίσουν.
Κόκκινο κρασί στάζει αργά στη λευκή μου σκέψη,κάθε γουλιά μια επιστροφή σε ό,τι χάθηκε
χωρίς να ειπωθεί ποτέ.
Ξενύχτια στο άπειρο πέπλο του ουρανού,όπου τα αστέρια μοιάζουν με δάκρυα,μα όχι από λύπη
–μα από τον ιδρώτα μιας αναμονής που αρνείται να σβήσει.
Η απόσταση του χθες και το βάρος του αύριο πλέκουν δεσμά στο σήμερα,μιας στιγμής που ζυγίζει πάντα περισσότερο απ’ ό,τι αντέχει η ψυχή.
Μαρία Καραθανάση
Comments