Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, αποφάσισα να πάω μαζί με κάποιους φίλους μου στα καταστήματα και συγκεκριμένα στα super-market. H επιθυμία μας ήταν να περάσουμε κάποιες ευχάριστες ώρες εκεί, καθώς θέλαμε να βοηθήσουμε και έναν από τους φίλους μου, ο οποίος σπούδαζε δημοσιογραφία, να γράψει ένα άρθρο για τα super-market στις μέρες μας.
Ξεκινήσαμε περπατώντας μέχρι εκεί. Όταν φτάσαμε σταματήσαμε μπροστά στα πελώρια κτίρια, στα οποία φαντάζαμε ανύπαρκτοι! Ήταν τόσο όμορφα σχεδιασμένα, με κομψότητα, με στυλ και με εντυπωσιακά ζωηρά χρώματα παντού! Επιγραφές με περίεργα, φωτεινά γράμματα, που όσο μακριά και αν βρισκόσουν, αυτά φώναζαν την παρουσία τους. Προχωρήσαμε προς την είσοδο. Μπήκαμε μέσα, καθίσαμε πρώτα να ξεκουραστούμε αφού τα πόδια μας διαμαρτύρονταν, και τα μάτια μας ζητούσαν να ξεγλιστρήσουν πάνω στα εκτυφλωτικά φώτα, δείχνοντάς τους τον δρόμο μαγεμένα για κάθε βιτρίνα!
Πλησιάσαμε ένα το οποίο μας κέντρισε το ενδιαφέρον, διότι υπήρχαν πάνω του μεγάλες κολλημένες φωτογραφίες γάμων. Όταν μπήκαμε μέσα, ήταν τεράστιο! Με απέραντους διαδρόμους και αμέτρητα είδη πραγμάτων! Ο φίλος μου άρχισε να φωτογραφίζει τα πάντα γύρω του. Επίσης μας είπε πως χρειαζόταν να παρθεί και μια καταγραφή πληροφοριών από κάποιον που θα έδινε τις κατάλληλες απαντήσεις.
Κάποια στιγμή ενώ χαζεύαμε τα πάντα που υπήρχαν εκεί, λίγο πιο πέρα από εμάς υπήρχε μια μεγάλη, γυαλιστερή πόρτα, ξύλινη σκαλισμένη και στολισμένη με όμορφα λουλούδια, σφιχτά αγκαλιασμένα και χαμογελαστά, που έχαναν τα πέταλα τους. Καρδούλες γίνονταν, πέφτοντας στην αγκαλιά άλλων!
Ενωμένες όπως ήταν, σχημάτιζαν καινούργια πέταλα! Μείναμε σαν άψυχα αγάλματα.
Έκπληκτοι κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον, βυθισμένοι ο ένας στο μυαλό του άλλου, αντιγράφοντας την ίδια σκέψη: Τι είναι όλα αυτά!
Επίσης υπήρχε μια πινακίδα που προσπαθούσε λίγο να βοηθήσει στο μεγάλο της πόρτας αίνιγμα!
[ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ]
Ένας ψηλός άνδρας, με σοβαρό αλλά ευχάριστο τρόπο μάς οδήγησε μέσα σε μια ζεστή και ήρεμη ατμόσφαιρα μιας περίεργης αίθουσας.
Το πρώτο πράγμα που σε ταξίδευε για λίγο σε ένα άλλο είδος κόσμου ήταν η μυρωδιά του χώρου. Σαν να βρισκόσουν σε έναν πανέμορφο κήπο, περιτριγυρισμένος από μπουκλωτά γιασεμιά και τριανταφυλλένιες αγκαλιές, να σε καλωσορίζουν στον κόσμο των αισθήσεων! Παντού τραπέζια με πολύχρωμες καρέκλες, σαν ποικίλα άνθη. Φρέσκα λουλούδια στα βάζα. Κάθε τραπέζι και διαφορετικό λουλούδι της φύσης! Και μια απαλή μουσική να ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα, κάνοντας την καρδιά να ανασκιρτά από την μελωδία.
Στους τοίχους υπήρχαν μεγάλες κορνίζες, με όμορφα νυφικά ζευγάρια.
Άνδρες και γυναίκες να γευματίζουν σιωπηλά.
Οι εικόνες είχαν φράξει τις χορδές μας. Η μιλιά μας εγκλωβισμένη είχε χάσει την πορεία της. Μας είχε εγκαταλείψει εδώ και ώρα! Ξαφνικά μας ταρακούνησε η φωνή του, σπάζοντας τη σιωπή και επαναφέροντάς μας στην πραγματικότητα. Μας είπε:
"Σε αυτόν εδώ τον ήσυχο και όμορφο χώρο οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλον! Να γνωριστούν και να επικοινωνήσουν, έχοντας ένα πλούσιο γεύμα, καθώς τους δίνεται και η δυνατότητα να αγοράσουν πράγματα ο ένας στον άλλον. Επιπλέον, αν κάποιο ζευγάρι θελήσει να γίνουν από δυο άνθρωποι για πάντα ένας, τους προσφέρουμε μια αξέχαστη και μοναδική γαμήλια τελετή, εξού και οι φωτογραφίες έξω, από ευτυχισμένα ζευγάρια!"
Ο φίλος μου δεν σταματούσε να τραβάει φωτογραφίες για το υλικό του. Όμως οι αληθινές, έμειναν κλειδωμένες μέσα στο μυαλό ολωνών μας.
Πλησίασε και ένα ζευγάρι για να καταγράψει την άποψη των ανθρώπων που έχουν ζήσει κάτι τέτοιο. Μας είπαν:
"Είναι μια εκπληκτική εμπειρία, κάτι σπουδαίο για τις μέρες μας, να γνωρίζεις ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο. Διότι κάποιος μπορεί να μην είχε την τόλμη ή και να μην του δόθηκε η ευκαιρία ποτέ να κάνει μια γνωριμία".
Όταν τελικά μαζέψαμε τα στοιχεία που θέλαμε, μια ιδέα μας τρύπησε το μυαλό σαν συναγερμός! Να αφήσουμε το υπέροχο μέρος και να βρεθούμε πίσω στο βαρετό ανιαρό που γνωρίζαμε. Γιατί ο λαμπερός βασιλιάς, εκεί ψηλά, που ήταν και το πιο σπουδαίο σε αυτόν τον κόσμο, είχε αλλάξει θέση τώρα, καθώς και οι δείκτες είχαν και αυτοί κάνει ένα μικρό περίπατο.
Σαν να μετρούσανε τα λεπτά από την ζήλεια τους, για να μας πάνε πίσω!
Φυσικά, για όλους μας ήταν μια ανεξίτηλη εμπειρία. Ένα πιο φωτεινό και ομορφότερο χρώμα, που ζωγράφισε με τον πιο καλύτερο και εντονότερο τρόπο, έστω και για λίγο, την άβαφη και άχαρη ζωή μας! Τελικά, μέσα από όλα αυτά, καταλάβαμε πως από όλη την εμπορική τρέλα που έχει κυριεύσει τον τρόπο ζωής μας και έχει αλλάξει όλους μας τους ρυθμούς, υπάρχουν κάποιοι ακόμα που ξεπηδούν μέσα από το παρελθόν και προσπαθούν να δώσουν στους ανθρώπους κάτι που μπορεί να αναβιωθεί, στις ψυχρές μέρες μας.
Όπως η αγάπη και η επικοινωνία, των ανθρώπων μεταξύ τους, σε μια εποχή που κοιτάει όλα αυτά πια να τα προσπεράσει, γεμίζοντάς μας μόνο με υλικές αναζητήσεις.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥΛΑ
Comments