Σιωπή...μέρος της ζωής...

Η σιωπή βαθειά,

καταχωνιασμένη,

ακούγεται σαν κραυγή,

βγαίνει τρεμουλιασμένη.

Σαν αέρας έρχεται,

μ’απόκρυφα χαρτιά,

τα ξεφυλλίζει ο άνεμος,

παίρνουν άλλη τροχιά.

Ακούω την απόγνωση,

τα μέσα της ψυχής,

σαν σπήλαια απάτητα,

στην άκρη άλλης γής.

Διαβάζω τ’ άστρα τ’ ουρανού,

κι αρχίζω να μετράω,

μα χάνομαι στο μέτρημα,

κι όλο ψηλά κοιτάω...

Αέρινες οι σκαλωσιές,

κι αρχίζω να ξεβαίνω,

τα σκαλοπάτια δυό-δυό,

αόρατα διαβαίνω...

Στήνω αυτί για ν’ ακουστεί,

ο ήχος της φωνής,

στα φυλλοκάρδια της καρδιάς,

ο ήχος της ψυχής.

Ακάλυπτη η σιωπή,

το σύμπαν ανταριάζει,

ζευγαρωμένα και τα δυό,

τις νύκτες πίκρα στάζει.

Βουβαίνει και στριμώχνεται,

μέσ’ της ψυχής το θρόνο,

μιά σιωπή ανέκφραστη,

βουλιάζει μέσ’ το πόνο.

Ουρλιάζει μα δεν ακούγεται,

η σιωπή κρατιέται,

της μοναξιάς η συντροφιά,

θέλει μα δεν μιλιέται.

Όταν μιλάει η ψυχή,

τα λόγια περιττεύουν,

αγγίζουν κάθε μιά πληγή,

με χάδι θεραπεύουν.

Αντρουλλα Θεοκλή Νικηφόρου 🌹