ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΜΠΗΣ

Τα πάντα

μας θυμίζουν πως, παρότι

μερικές φορές θα παραμένουμε στάσιμοι,

το μέλλον πάντα είναι καθ’ οδόν.

Θα ήθελα να γράψω ένα ποίημα,

να μοιάζει με τον άνεμο —

αγέρωχα θλιμμένο, σαν βουνό,

σαν το βουβό μου το κλάμα γυμνό,

δίχως ήχο και ρυθμό.

Ένα ποίημα να ακούγεται

στο θρόισμα των δέντρων

και τα δάκρυα των ερωτευμένων,

χαραγμένο στην αρμύρα

που κυλά στα πρόσωπα.

Ποίημα χωρίς στιχάκια —

μόνο ταραχώδη πνεύματα

και μελωδία σαγηνευτική,

στα μάτια του παράφορου έρωτα,

μες στη ματαιότητα της οδύνης —

εσωτερικά ζεστό κι αμίλητο.

Γύρνα, μην χρονοτριβείς

και μου χαθείς στα σταυροδρόμια·

έμεινε το ποίημα μονάχο.

Κι ίσως απομείνει από εμάς

σημείο καμπής σε κάποιο δρόμο.

© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση