Είπες πώς είμαι ο παράδεισος!
Τρομοκρατήθηκα:
Ήρθα αντιμέτωπη με την κόλαση που έζησα,
σαν περπατούσα αμέριμνα στον δικό μου τον παράδεισο!
Έπειτα:
Πώς είμαι η Μούσα σου
και εγώ φοβήθηκα.
Επέστρεψαν μνήμες που πένθησαν
και ψιθύρισαν πως υπήρξα μούσα ποιητών
σε συμπόσιο παραμυθιών στο έπος της ζωής μου.
Πώς είμαι Αγία!
Και η καρδιά φτερούγισε,
ενθυμούμενη λόγια που ειπώθηκαν,
λατρεία που εκδηλώθηκε σε μια επίγεια Παναγιά
σε άσεμνα και ταπεινά ερωτικά σοκάκια πού περπάτησα!
Με αποκάλεσες Άγγελο
και η ψυχή μου δάκρυσε,
η ίριδα της μάτωσε.
Λόγια που στοίβαξα σε ένα συρτάρι εφτασφράγιστα.
Και ήρθες εσύ
και μαγικά απελευθέρωσες
δίχως κλειδί!
Βλέπω τις λέξεις που απέδρασαν.
Η καρδιά μου ξαπόστασε,
αποκοιμήθηκε κάτω από παχύ ίσκιο
στον πλάτανο αφοσίωσης και πίστης,
αγκαλιά με μνήμες
που νωρίτερα έπαιξε πετροπόλεμο μαζί τους!
Και εσύ την ξύπνησες!
Είπες :
Πώς είμαι Φως..
Τότε μονάχα χαμογέλασα.
Βρήκες χαράδρα στα δικά μου τα σκοτάδια
και μου θύμισες, ποιος είναι ο αληθινός μου εαυτός!
Όμορφο όνειρο, δεν θέλω να ξυπνήσω!
Τα όνειρά μου τα διεκδικώ,
δεν τα εμπιστεύομαι πια εγώ,
το όνειρο παντρεύω με τον ρεαλισμό!
—Αντέχεις;
Φωτεινή Παπαδόπουλου
Comments