Σε αποκάλεσα Θεά

Σε αποκάλεσα Θεά

(του Αθανάσιου Νασιόπουλου)

Αμήχανος χάραξα στην άμμο μια καρδιά

σε θέση να μην την πάρει το κύμα,

σ’ ένα βότσαλο σμίλεψα το όνομά σου

με ένα κοχύλι άδολη αντάλλαξα ευχή.

Με χρώμα δειλινού το χαμόγελο σου έβαψα,

με το άλικο μιας τριανταφυλλιάς τα χείλη σου.

Σαν άρωμα κρίνου αισθάνθηκα την ανάσα σου,

στο θρόισμα της αύρας ένοιωσα το φιλί σου

στου κύματος τον παφλασμό

το τραγούδι σου αφουγκράστηκα.

Σαστισμένος σαν φάνηκε η Σελήνη

λευχειμονούσα σε είδα να έρχεσαι

λαγνόκορμη ντυμένη στον αφρό,

στο αντηλάρισμα που χάραζαν οι αχτίδες.

Δεν ξεχώρισα αν ήσουν

Γοργόνα, Δρυάδα,

Αμαζόνα, Νύμφη για Μούσα.

Σε αποκάλεσα αυθόρμητα Θεά,

χωρίς να καταλάβω

άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου

ένοιωσα το σύμπαν στην αγκαλιά μου.