ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Κρύο δυνατό!

Ψύχρα διαπερνά σώμα και ψυχή!

Μονάχη στέκεσαι στη γωνία του δρόμου.

Κουλουριάζεσαι στα χοντρά χαρτόνια.

Τρέμεις σαν φύλλο στο βοριά, φοβάσαι!

Με τη θλίψη τυλίγεσαι.

Παλεύεις να ζεσταθείς.

Η παγωνιά το είναι σου όλο κυριεύει.

Κλείνεις τα μάτια. Ταξιδεύεις στα σοκάκια του νου.

Στα μονοπάτια του χθες περιπλανιέσαι, τότε που η ζωή χρώμα είχε και φως.

Τώρα σκοτάδι παντού αντικρίζεις!

Σαν ναυαγός σε πέλαγα αφρισμένα, σχεδία αναζητάς να πιαστείς την ύπαρξη σου να σώσεις. Οι μέρες σου γκρίζες έγιναν.

Οι νύχτες σου άδειες.

Με τα ξεθωριασμένα όνειρα σου παλεύεις να σκεπαστείς.

Αδύναμο , παιδί τρομαγμένο μοιάζεις.

Πόσο σου λείπει μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο τις ώρες της ατελείωτης μοναξιάς!!!

Μοναχή απόψε θα αρμενίζεις στης λησμονιάς τα πέλαγα! Μοναχή θα καρτερείς το ξημέρωμα!!!

Όλα γύρω θλιμμένα, όλα γύρω βουβά.

Κι ενώ βυθισμένο σε σκέψεις το είναι σου πλέει, ένα χέρι νιώθεις στον ώμο και μιά φωνή, θαρρείς σαν ουράνια μελωδία, ηχεί.

«Έλα, σήκω! Θα μεταφερθείς σε χώρο φιλοξενίας.

Νιώθεις λες και ο θεός νοιάστηκε για σένα τούτο το παγωμένο βράδυ. Από μια τόση δα χαραμάδα, φως στην ψυχή σου έχει εισχωρήσει!Η τύχη σου χαμογέλασε απόψε!!!!

Σανίδα σωτηρίας θαρρείς σου πέταξε……

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους που κάθε βράδυ, πλαγιάζουν σε μία γωνία του δρόμου!

Με την ευχή, σύντομα να βρουν θαλπωρή και αγάπη.

Έλενα Λιάτου

Συγγραφέας