Σε αυτή την παραίσθηση,
το λάθος του ρεαλισμού περιζώνεται ενοχή...
ιδρώνει ως και η πέτρα στο ερειπωμένο κουφάρι μου...
ο δρόμος,είναι θάλασσα άγρια
μα,
η ποίηση,
μου κόστισε πιότερο...
η ταλάντωση της ηχούς μου
πιά,
αδιάσπαστη γύμνια...
σαν αγγίζω βελούδο γυναίκας,
νιώθω το φύλλωμα των εποχών ν'ανθίζει,
στων φιλιών των κρυφών την πυρωμένη ιδρώ
και στων λέξεων των ψιθυριστών το θείο ανάβλυσμα...
η ιστορία μου,
γράφει
με δόρυ που σφύζει σε δρυός ανασκέλισμα...
...ανέκαθεν,
γεννώ στη νύχτα πρόστυχες ομορφιές...
Σακελλάρης Καμπούρης
Comments