Ραψωδία Α'

Ραψωδία Α'

Στοίβαξα προσδοκίες

όνειρα φρούδα,

κάτω απ'τα πλατάνια,

για να ξαποστάσουν.

Παχύς ο ίσκιος, φιλοξένη πλεγμένη φυλλωσιά τα φιλοξένησε τα κοίμισε,

μες τη δροσιά.

Αφυπνίστηκαν δεν άντεξαν την προσμονή , μάταια περίμεναν τον Άγγελο της,

να εμφανιστεί.

Ο Ήλιος έθρεψε κάθε πληγή διαπέρασε τον ίσκιο,

τής άπλωσε το χέρι,

χαϊδέψε τη ρυτίδα στην καρδιά.

Έγνεψε πώς η Οδύσσεια και η Πηνελόπη,

δε χωρούνε πλέον στη ζωή,

πώς ο Οδυσσέας ανήκε σε άλλη εποχή.

Έκλαψα, μάτωσα, στέγνωσα στο άκουσμα του τέλους του έπους του Έρωτα.

Ικετιδες οι χτύποι τής καρδιάς, μού χαμόγελασαν, έφεραν δώρα θεϊκά,

ως ένδειξη σημάδι,

σε ό,τι επιφυλάσσει η ζωή.

Καθρεφτίστηκα στα γάργαρα νερά,

έφυγε ο πρίγκιπας,

δεν έμεινε σκιά...

Δεν ήταν πρίγκιπας αληθινός υπήρξε όνειρο θερινός νυκτός.

Σε έσφιξα σφιχτά στην αγκαλιά μου.

Βύζαξες λίγο απ' το όνειρο...

Έπειτα επέστρεψες να κοιμηθείς στον εφιάλτη,

που βάφτισες ζωή.

Έπεισες τον εαυτό σου,

πώς ήταν η σωστή επιλογή!

Πήρα τις αξίες,

ό,τι πρεσβεύω στον Έρωτα αγκαλιά.

Τα ακούμπησα σεμνά στην αιώρα τής ζωής,

συνέχισα να γράφω,

την δική μου ραψωδία τής ψυχής !!

Αν ο απόλυτος Έρωτας είχε ονοματεπώνυμο θα είχε το δικό του;

-Αν είχε Ονοματεπώνυμο θα είχε όνομα από ανάσες τόλμης τής ουσίας τής ψυχής,

επίθετο τον απόλυτο οργασμό ζωής!

Παπαδόπουλου. Φ