Πόλεμος,απόψεις,πολιτισμός.

Πολιτισμός.

Έτος 2025.

Ο άνθρωπος δεν κατάφερε να τιθασεύσει τον εγωισμό του,τα ένστικτά του, και να ολοκληρωθεί ως οντότητα.

Οι πόλεμοι των ιδεών οδηγούν ψυχές στην πείνα. Διψασμένης, πονεμένης, κομμένης σάρκας στα δύο.

Πόλεμοι επιθετικοί, πόλεμοι άνευ λόγου, πόλεμοι χωρίς καμία ουσία.

Άνθρωποι μεταμορφώνονται σε κτήνη.

Τετέλεσται η ζωή, εξαιτίας της ωμότητας, της βίας, της άναρχης σκέψης.

Θεός όλων τα όπλα.

Κάθε λογής όπλα.

Κρεατομηχανές.

Η ιστορία γράφει σελίδες με μαύρα γράμματα.

Κυβερνήσεις συνένοχες, ξεκάθαρα.

Το κεφάλαιο Πολιτισμός στειρώνεται με βαρβαρότητα.

Εθνοσωτήρες δήθεν με μανδύα φίλου.

Πόλεμος μεταξύ μικρών ψυχών ή ανιδεων αιμοχαρών.

Για τα παιδιά;

Χέρια άφαντα.

Πόδια ακρωτηριασμένα.

Όλοι λυπούνται.

Κανείς δεν βιώνει την μιζέρια τους, την πείνα τους, την εξαθλίωσή τους.

Όλα για εμάς προσωρινά είναι.

Ταπεινωμένα μάτια κλαμένα, μην ξέροντας τον λόγο της δικής τους τιμωρίας.

Αποτίμηση ζωής.

Συνειδήσεις χωρίς ηθική.

Ποιότητα ψυχρών εκτελεστών, με μανία καταδίωξης.

Αγώνας για ειρήνη, μα ο δυνατότερος θέλει να ουρλιάξει για την σπουδαία νίκη του.

Πονάω, δεν έχω χέρι, μαμά...

Πεινάω... δεν βλέπω γύρω, μαμά...

Μαμά, σε χάνω...

Δεν είσαι εδώ;

Μαμά, γιατί είμαι στο νοσοκομείο;

Μάνα...

Πατέρα...

Τα αδέρφια μου που είναι;

Γιατί καταπατούν το σπίτι μου;

Το κρεβάτι μου;

Γιατί λέγονται ισχυροί;

Απαντήστε στον τετράχρονο Γιασίν γιατί πέθανε από την πείνα.

Απαντήστε, γιατί είστε χομπίστες της ψυχής αθώων μωρών;

Γιατί το αίμα τους είναι στα χέρια σας;

Κοινωνίες χτίζονται και γκρεμίζονται.

Ο θάνατος αφήνει ερείπια.

Το έγκλημα συνεχίζεται.

Το δικό μου ποίημα...

Σκέψου τα σύννεφα... πάντα εκεί..

Με υπομονή... λευκά, καθαρά, σχηματίζουν

ζωγραφιές.

Ψάχνω ανυπόμονα τη δική μου...

Μια μορφή μια αγκαλιά ανοικτή.

Χωρίς σφάλματα...

Κάθησα πάνω σε ένα

μικρό συννεφάκι και ταξίδεψα μακριά.

Ήταν σε μια άλλη εποχή.

Σε έναν κόσμο με όμορφα

πρόσωπα, με ρούχα πολύχρωμα.

Κρατούσαν σπαθιά οι μεγάλοι.

Πολεμούσαν, μου έλεγαν, για το αύριο.

Χωρίς λάθη...

Τι είναι αυτό το αύριο;

Θα μεγαλώσεις και θα μάθεις, μου απαντούσαν.

Κρατούσαν ασπίδες για να προστατέψουν

τα παιδιά, την κοινωνία.

Σκόρπιες κουβέντες βιαστικές...

Κάθε μέρα νικούσαν τον εχθρό.

Εγώ ήμουν ασφαλής πάνω στο συννεφάκι μου.

Κοιτούσα τη φύση.

Καθαρή και αυτή.

Πηγές με γάργαρο νερό, κρύσταλλο το άγγιγμά του.

Εκεί πλένονταν οι λαοί.

Εκεί φιλιούνταν οι όμορφες κοπέλες σαν

τα κρίνα, με τους ιππότες στ' άλογα.

Όρκοι αγάπης και έρωτα,

ζήλευα τη χαρά τους.

Μα δεν τελειώνει η περιπλάνηση...

Μεγάλωσα.

Και το ταξίδι συνεχίζεται...

Μόνο όταν έχει άνεμο ξαποσταίνουμε.

Μα και να βρέξει, εσύ μένεις πιστό.

Πάντα με ταξιδεύεις.

Με ή χωρίς λάθη.

Εύα Αλιβιζάτου

Συγγραφέας

Αρθρογράφος