Τη πρώτη στιγμή που σε είδα ήξερα … και ένιωσα μια πόρτα ν’ ανοίγει μέσα μου περνώντας στη διαύγεια της αιώνιας άνοιξης και έτσι απομακρύνθηκα από τις πρότερες ζωές μου όπως τα καράβια που αποχαιρετούν το λιμάνι στο νέο τους ταξίδι…
Ακολουθώντας τους λευκούς
γλάρους της σιωπής μου,
κωπηλατώ τη βάρκα μου
στα ήσυχα νερά του ποταμού,
παρατηρώντας την άκρη των κουπιών,
να ερωτοτροπούν με τις ανταύγειες
του φεγγαρόφωτου στο καθαρό νερό.
Σηκώνω τα χέρια μου να σβήσω
τη βροχή από τους λόφους
ανοίγοντας παράθυρο στο φως
και γεύομαι το ηλιόλουστο
μπλε του ουρανού πλημυρίζοντας
από τη μελωδία του ήχου των φτερών
κάποιων ξεχασμένων αγγέλων
και από το άρωμα του αιθέριου
βάλσαμου του κορμιού σου
που ζωντανεύει τα συναισθήματα
της λήθης των καιρών μου.
Η σκέψη μου για σένα τυλίγει
με απέραντη ομορφιά τη ψυχή μου
και δικαιώνει τα όνειρά μου
που φτερουγίζουν
και η μελωδία της αγάπης μεθάει
από την καταιγίδα του έρωτα
που απλώνεται στη θάλασσα
των κορμιών και εναρμονίζεται
με τα αγριεμένα κύματα
του διψασμένου πόθου.
Μάκης Λουκέρης
Comments