Προς τιμήν του λυράρη που δονεί τη ρίζα του κόσμου.🌹Στον Ψαραντώνη.🌹

Απο τον ποιητή Βασίλη Πασιπουλαρίδη

Του Δία γιε – της Περσεφόνης σπλάχνο –

Μοίρας παιγνιώτη –

Πώς στέκει προσοχή ο χορδοστάτης, σαν σε θωρεί;

Του Δία γιε – της θάλασσας κλειδοκράτορα –

τη δόνηση τονίζεις σ’ ένα "συν", αρχέγονο.

Που ’χεις καυκί γεμάτο ύδωρ κι αλάτι

κι είναι η ψυχή σου, παλαιά αμυγδαλιά.

Σαν φάρος η φωνή –

κι ο Άδης, σαν σε γροικά, τρέμει την κάθοδό σου.

Πατέρα μου κι αετέ, στην κορφή του παλμού –

τη φύση επουλώνεις.

Συ, κεραυνέ – άγριε δαμαστή των τριών

κι επέκεινα χορδών –

σύρε, μελέτα τη φθορά.

Κι έλα να απανεμιάσουμε

σ’ ένα κάτωγι μεθυσμένο,

να ’ρθουν οι νυχτιές που ονειρεύτηκα

μέσα στην ιαχή σου.

Είναι δρώμενο ο Θεός –

κι ο χορός βαρύς, σαν τέφρα αλμυρισμένη.

Του Διός υιέ, κι απέθαντε λυράρη –

προσκύνημα λιτό είναι η μορφή σου.

Κι όταν έρθει η ώρα να πεθάνω,

επάνω απ’ το τεφτέρι μου

να γράψουν –

την πνοή σου.

Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹