top of page

Που μ'αφησες να σε ξεχάσω σε χρεώνω

Λένε, ό, τι και να γίνει

η άνοιξη δεν χάνεται.

Μα η άνοιξη

χρόνια έχει να φανεί.

Χάθηκε και αυτή μαζί σου.

Χάθηκε, όπως και εσύ.


Λένε, ότι τα πάντα

ξεχνιούνται με το χρόνο.

Έλεγα,

δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!

Και ξέχασα

και που σε είχα,

και που σε έχασα..


Ξέχασα

τον ήχο της φωνής σου,

το χαμόγελο και τη μορφή σου.

Και μόνο

οι φωτογραφίες

ασπρόμαυρες, θαμπές,

ξεθωριασμένες

και αυτές ξεχασμένες σε συρτάρι,

επιμένουν,

να σε δείχνουν παλληκάρι.


Κι άλλες καινούριες,

που βάζεις στο φέις

κι άλλες,

που έχουνε ξένοι,

φίλοι δικοί σου αγαπημένοι,

επιμένουν

να θυμίζουν τη μορφή σου.


Σε ξέχασα..

-Μα σκάλωσε η ψυχή μου

σε έναν κόμπο..

Δεν παραπονιέμαι,

που χωρίσαμε,

κι ας είχε πόνο,

μόνο...

που μ΄ άφησες να σε ξεχάσω

σε χρεώνω.



Comments


bottom of page