Ποτέ δεν την προσκαλούσαν...

Είχε πολλούς φίλους κοντά της "ξεχωριστούς"

και γι αυτό σχεδόν ποτέ για καφέ δεν την προσκαλουσαν

Εκείνη χωρίς αυτούς δεν πήγαινε πουθενά, τόσοι πολλοί της έλεγαν δεν χωρούσαν

Ποιον να αφήσει πίσω,

ήξερε ότι με τη μοναξιά θα κυκλοφορούσαν

Να αφήσει την ξανθιά ανατολή;

Όχι ποτέ!!

Εκείνη πάντα δίπλα της τραγουδάει

Το χρυσοπόρφυρο δειλινό;

Εκείνο...εκείνο βινσάντο στο μπαλκόνι του την κερνάει

Όχι όχι μόνο του θα πίνει και θα παραμιλάει

Τη θάλασσα με τ'ακρογιάλια της ποιο πείτε μου ποιο;

Στο τραπέζι της λέγαν δεν χωρούσαν

Όχι όχι αγαπώ τους φίλους μου εκείνοι μ'ανεβάζουνε πιο πάνω απ'την γενναιόδωρη αμπέλια

Ξέρω θα πονούσαν.

Σε κανενός απο τους φίλους μου του χρόνου το ρολόι ακούρδιστο στο τσεπάκι τους δεν χτυπούσε

Ο χρόνος δε χωρούσε...

Αν θέλετε ελάτε εσείς

στη δική μου γειτονιά

στη βάρκα της καρδιάς μου θαλασσινή τη βάφτισα

Γαλανόλευκα σήκωσα τα πανιά μου

Και οι άνεμοι μες στη ποδιά μου !!

Άρτεμις η Θαλασσινή

Από την καλντέρα του Αιγαίου και της ψυχής μου