Ποίηση αθάνατη

Ελεύθερε Άνθρωπε..

Λάμπεις στο βωμό της Τέχνης!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΙΗΣΗ

ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ

ΠΟΥ ΠΟΙΟΥΝ!!!

ΠΟΙΗΣΗ ΑΘΑΝΑΤΗ

Και γεννήθηκε η Ποίηση..

O απόηχος της ψυχής

με τη φιλαρμόνια ορχήστρα

του πνεύματος!

Κι ο Ποιητής..

Με άμετρο λυρισμό

εκπέμπει αναλαμπές

στον καμβά της αλήθειας..

........…..................................................

"Η λετζέντα του Σάτυρου της Ποίησης"

Κάποτε ο Σάτυρος της Ποίησης

στην πιο απόκρημνη ατραπό της γης

έστησε καρτέρι στη ζωή

απειλώντας την

με τα στοιχειά της φύσης..

Στο ερώτημα :"- Εσύ, δύσμοιρη ζωή

τι φοβάσαι πιότερο;"

Εκείνη του απάντησε: ''-

Την ύστατη στιγμή

που θα με πάρεις κοντά σου χάρε..''

Τότε άνοιξαν οι ουρανοί!

Παντού ηχούσαν τα κύμβαλα, οι αυλοί

και οι φόρμιγγες των αοιδών.

Γύρω από το βωμό οι εννιά μούσες

λάβαιναν τα χαρίσματα της τέχνης

όσο ο Μουσαγέτης Απόλλων

ευνούχιζε τις ορμές του Χάροντα.....

….......................................................

Ποίηση!!!

Ξεχειλίζει ο ιχώρ

από τη χρυσή φλέβα

του πνευματικού εργάτη..

Σκυμμένος με την πένα του

στον πάπυρο του νόστου

της ζωής!

Μα στο τέλος η ακάματη πορεία

του πνεύματος

χρεώνεται με την φθορά στο χρόνο.

Λίγο πιο νωρίς... ή λίγο πιο αργά...

Εμείς θνητοί καταλήγουμε

στην τερματική οδό της ζήσης.

Ενωμένοι σ'ένα κόρπο

ανυψώνουμε τα μπράτσα

ευγνωμονώντας τη μοίρα

τού σύμπαντος..

Μα στις πλάτες μας

αφήνουμε το κάρμα της τέχνης..

Γιατί η ποίηση θάλλει την ψυχή

αγγίζοντάς την σιωπηλά

με τους άρρητους νόμους της Τέχνης..

ΠΟΙΗΣΗ!

Δίχως φόβο

με πάθος

υμνείς τη ζωή

και προστάζεις ακόμα και το θάνατο

καθιστώντας τον αιωνίως ΑΘΑΝΑΤΟ!

©ΑNASTASIA NEROLI