Πες μου...

Πές μου, που πήγε η ξεγνοιασιά που είχαν τα παιδιά;

Η έτσι λέγαν οι μεγάλοι

Πέσμου πότε ένιωσαν ελεύθερα τα παιδιά;

Τους έχτισαν φυλακές

και έβαλαν φρουρούς

να τις φυλάνε.

Πέσμου, πότε αγάπησαν τα παιδιά, κι όχι το χρήμα

που ηχεί στα αυτιά τους χρυσαφί.

Πέσμου πότε ένιωσαν τις μαυροφόρες μάνες που αγκαλιά κρατούσαν τα νεκρά παιδιά τους.

Πέσμου αν ένιωσαν πότε το σπαραγμό από την άδεια

την κενή πια καρδιά τους, μάνες που θήλασαν σκελετωμένα παιδικά κορμάκια γεμάτα τραύματα

με βλέμμα τρόμου πόνου, σκεπασμένα στα συντρίμμια.

Πέσμου πως τα κοιτάζουμε με τόσο απάθεια,που πήγε το δικό μας αίμα μόνο που τα κοιτάμε πάγωσε;

Πως θα μπορέσουμε να ξαναπούμε:

Τα παιδιά θα σώσουν τον άδικο ετούτο κόσμο.

Αν εμείς δεν σώσουμε τα παιδιά..

ΠΈΣ ΜΟΥ..

Νίκη Σιγάλα