Περσεφόνη...

Πρόλογος:

Βλέπεις το μικρό, το ελάχιστο κενό; –

απ’ εκεί ανασαίνει ο έρωτας,

σαν Απρίλης ολόκληρος.

Περσεφόνη είσαι·

λύκος για τα πτώματα του Άδη.

Στον λαιμό σου κρέμονται ψυχές –

λουλούδια της Δήμητρας.

Ένας μελισσόκαμπος δένει τη μέση σου.

Επεισόδιο:

Μου μιλάς κρυφά· το ξέρω –

προδοσία έτοιμη στο σύμπαν

για κάθε εύπλαστο πλάσμα στα χέρια σου.

Γεννήθηκες μ’ εκείνο το χαμόγελο

που ζηλεύει η Αφροδίτη –

κι όλοι το χρειάζονται.

Εγώ πώς να διαφέρω;

Στην αιώνια διάλυση

είμαι τρόπαιο μικρό,

παραβίαση της ανυπαρξίας.

Είσαι πάνω κι απ’ τη θάλασσα όταν θέλεις,

βουτηγμένη στο αλάτι –

μα τόσο - θεέ μου - ποθητή,

που δροσίζεις ολάκερη κόλαση.

Μου μιλάς παράνομα,

στηριγμένη στ’ ανδραγαθήματά σου·

εγώ – με πτέρνα διάτρητη

απ’ τα βέλη σου –

ρέω ημιθανής προς τη Στύγα,

μήπως σωθώ απ’ τον φόνο.

Κάτω απ’ το πέλμα σου βρίσκομαι, Περσεφόνη.

Ποτέ δεν θέλησες άλλον· μόνο τον Άδη.

Κι εκείνος, τυλιγμένος στη θεατρική σου έλξη,

παραδόθηκε.

Κάθαρση:

Στη Δήμητρα έμεινε ένα ανάθεμα·

στην Ιστορία – η μυρωδιά σου.

Σε μένα – η διάτρητη πτέρνα:

σημάδι πως ο έρωτας

είναι ο μόνος θάνατος που αντέχεται.

Ποίηση Βασίλης Πασιπουλαρίδης 🌹