Περί αγάπης

Σε σκέφτομαι κρεμασμένη στο παράθυρο της μνήμης.

Είσαι γερμένος στον ώμο μου,

μου κρατάς το χέρι και μιλάς

ακατάπαυστα.

Βγάζεις από μέσα σου όλα τα

σίδερα που γδέρνουν το είναι

σου.

Τραβάς με μανία τα κρικέλλια

που σ' έχουν ματώσει.

Μου χαϊδεύεις τα χέρια και με κοιτάς στα μάτια.

Κουράγιο σου λέω.

Θα τα καταφέρουμε.

Ο ήλιος θ ανατείλει πάλι και ξέρεις γιατί;

Γιατί η αγάπη δεν έσβησε ποτέ.

Και τι είναι δηλαδή η αγάπη;

λουλούδι π' ανθίζει και χάνεται;

Η αγάπη είναι δέντρο ψηλό κι αλύγιστο. Δεν το χαλάει ο χρόνος. Ούτε οι αποστάσεις.

Ήτανε να μην βλαστήσει.