Καθισμένη περίμενε με τα δάκρυα να τρέχουν στο στόμα.
Φορούσε αυτό το δανεικό φουστάνι της μοναξιάς,
θρηνώντας τα χρόνια που πέρασαν μες τις σκιές της νύχτας.
Χρόνια λουσμένα μ' ένα φιλί της νύχτας.
Δε μίσησε τον εαυτό της ποτέ...
Τη ναυάγησε στο βυθό
τυλιγμένη με αναμνήσεις,
κλεισμένη σ' ένα κοχύλι
να χορεύει το βαλς των αναμνήσεων
Πνιγόταν σε δυο χείλια γεμάτα σ'αγαπώ.
Ούρλιαζε, πονούσε...
Κανείς δεν μπορούσε να νιώσει τον πόνο της όταν ούρλιαζε.
Σε μια λευκή σελίδα ναυάγησε απόψε...
Με μια περισπωμένη
ν' απλώνεται στο σεντόνι του θανάτου.
Ώρα μηδέν στο κενό του χρόνου,
στο κενό της μοναξιάς.
Comments