"Παράσταση"

...σσσ...σσσ...σσσ...

Ο συριστικός ήχος

απορρυθμίζει

την αρμονία

του ονειρεμένου

κήπου...

Ο τζίτζικας

φοβισμένος,

παύει το μονότονο

τραγούδι του.

Αφαιρεί

το κεντρί του

από τον κορμό

της μηλιάς,

και φτερουγίζοντας,

το εναποθέτει

στο σώμα

μιας συκιάς,

λίγο πιο πέρα.

Εδώ δεν ενοχλείται,

και ούτε ενοχλεί

τα ζωντανά του κήπου.

...τζι... τζι... τζι...,

στον ίδιο τόνο,

στο ίδιο μέτρο...

Η ιδιωτικότητα

των στιγμών είναι ιερή.

Ένα ακάλεστο

καυτό αεράκι,

χαράσει

την ατμόσφαιρα.

Τα σφριγηλά στήθη της Εύας

έχουν αφεθεί στη θέα

των πτηνών του ουρανού.

Ο Αδάμ παίρνει

απ' τη χλόη

το μισοφαγωμένο

μήλο,

και το φέρνει

στο στόμα του.

Η γεύση γλυκόπικρη.

-Εύα, γιατί είσαι γυμνή;

Ρωτάει.

-Κι εσύ γυμνός είσαι Αδάμ.

-Σ' αγαπώ Εύα.

-Κι εγώ Αδάμ.

...σσσ...σσσ...σσσ..,

Ο όφις έχει ολοκληρώσει.

Αφήνει το κρύο

κορμί του

ν' αγκαλιάσει το χώμα

και γυρίζει το κλειδί

στη μίζα.

Συρίζοντας ηδονικά,

ανάβει τις σπίθες

στα μάτια του,

και χαμέρποντας,

ακολουθεί την πινακίδα

που γράφει:

«Προς τα σκοτεινά

υπόγεια του κήπου»

Η τράπουλα ανακατεύθηκε.

Η παράσταση άκρως

ενδιαφέρουσα…

Η θεωρία της εξέλιξης

επιστρέφει νοτιότερα.

Δημήτρης Σ. Πολίτης