Παπαρούνες

Με της ψυχής τα μάτια αλυχτώ 

και μέσα μου βαθιά πενθώ..

Ολούθε ακούς βολές πολέμου

που σέρνουν τα βήματα τ' ανέμου...

Μοιρολογεί η ψυχή, για τα χαμένα,

τα νιάτα που βάφονται στο αίμα. 

Στο αίμα....

Στο αίμα...

Κι αίφνης, 

βλέπω όραμα , σαν ένας κάμπος,

λέει...

Ολούθε κόκκινο... σα θάμπος...

γεμάτος παπαρούνες...

Σα στάχυα γύρω μου, θαρρείς, σπαρμένες... 

Μα, αλλότρια μίση τις πατούν

και τ' άλικα κεφάλια αφαιρούν... 

Μες στην αντάρα του χαμού 

και του σκληρού αφανισμού,

κάθε σταγόνα απο αίμα που κυλάει, 

ζωή χαμένη στο χώμα μαρτυράει...

Αν και, 

σαν από στάχτες γεννημένες

ειν' οι ψυχές, θαρρώ, ανταριασμένες ...

Παπαρούνες άλλες ευθύς φυτρώνουν 

και όσο τις πατούν, αυτές πεισμώνουν! 

Και φυτρώνουν... και φυτρώνουν... και φυτρώνουν...

Το θάνατό τους με πείσμα  αναβιώνουν.. 

Έτσι, ακριβώς... πως μου θυμίζει αλήθεια...

Μια ιστορία αιώνες πριν... δεν ήταν  παραμύθια...

Για κάθε σταγόνα αίμα που κυλούσε απ' το Χριστό,

όταν με δόλια αιτία κρεμάσαν στο Σταυρό.!!!

Άλικες παπαρούνες και τότε,  

απ' το αίμα του φυτρώσανε.

Έτσι, 

μ' αίμα ζωής ξανά, το θάνατο με θάνατο νικήσανε!

Λιλή Βασιλάκη