Παιδική Χαρά

Μια παιδική χαρά,

ένα κομμάτι Ουρανού, χάμω φύλλα ξεραμένα.

Σκέψεις κάνουν κούνια στην αιώρα ζωής.

Ανάσες και χαχανητα, ιδρώτας και χαμόγελα,

Εμείς Παιδιά.

Η ηλικία δεν μετρά σαν έχει είδωλο την εφηβεία και τη λαχταρα τής ψυχής!

Ψάχνω στην σκονισμένη παιδική χαρά,

το δικό μας χαμόγελο ζωής!

Γκρινιάζω, σού κάνω νάζια και χαμογελάς.

Το χαμόγελο μου δεν έπαψες να αγαπάς.

Μία ματιά σου δραπέτευσε σε μια τραμπαλα,

μα η ανάσα πυξίδα στο σταυροδρόμι της ζωής!

Εγώ και εσύ παιδιά

στη γειτονιά αγάπης, που είναι φρέσκοβαμμένη. Τοίχοι και τα πρεβαζια της, ντυμένα στα λευκά.

Μετέωρα βαμμενα με γκρίζο του Ουρανού Κόκκινα ροδοπέταλα Τριανταφυλλιας ψυχής, παρέπεσαν,πρόσεχε μην καταλαθως

τα πονέσεις και δακρύσουν ,

είναι άρωμα ζωής!

Δεν ακούς το δάκρυ που ούρλιαζει,

η υγρασία του θυμίζει

την αγάπη μου για τη βροχή,

το ουράνιο τόξο,πού πάντα

μού ζωγράφιζες μετέπειτα εσύ...

Μάθε μου ένα τραγούδι που δεν ξέρω.

Δείξε μου ένα μονοπάτι που δεν έχω διαβεί..

Δείξε μου πως να περπατήσω,

να διαβάσω το νέο έπος,

που έκανες πρόλογο εσύ !

Δείξτε μου πώς μέσα από πρωτόγνωρα μονοπάτια πού αγκαλιάζουν

με χρώμα τής συλλογικοτητας

όλοι μαζί έχουμε στον ήλιο μερτικό

και στη ζωή !!

Παπαδόπουλου. Φ