"Πέταξε μικρέ μου φίλε"

Πάνω στον αμμώδη ογκόλιθο

κείτουνταν ένα λαβωμένο πουλί.

Στο αντίκρισμά του

η μελάνη των ειρμών μου

χύθηκε στο βραχώδη πάπυρο.

Για τούτο το λαβωμένο πουλί

ο κόρφος μου γίνηκε μονομιάς

μειλίχιο κούρνιασμα του βογκητού του

Κι όσο πάσχιζα να του ανορθώσω

τη συρμένη ελευθεροσύνη

ροκάνιζε με το ράμφισμά του

τα κατακάθια των λυπηρών καιρών

μου.

Από τη ρίζα της καρδιάς μου

μπόλιασα την πιο τερπνή ευχή

στο βλαστό των στεναγμών του :

Να πετάξει ο μικρός μου φίλος

αλάργα όσο μπορεί

σ' εκείνες τις συντεταγμένες της ζωής

που το λυκόφως φλερτάρει

με το λυκαυγές

και στα δικά του τερετίσματα χαράς

φτεροκοπά η καρδιά του ήλιου!

©ANASTASIA NEROLI

7/22—6/24—6/25(Rev)