Πάσχα...

οι τοίχοι γεμάτοι βροχή

που μιλά στις σκιές...

στη φωνή μου,

το πένθος

κι εσύ,

μοναστήρι σεπτό.

θα περάσουν μήνες,

θα περάσουν χρόνοι,

θα περάσουν γιορτές και θρήνοι

κι εμάς,

ακόμα θα μας αρέσουν της βροχής τα χάδια στο πρόσωπο

και το ανακάτεμα στα μαλλιά,

όταν ακουμπούσαμε σε γυμνούς γυναικείους ώμους...

τώρα,

μιά Ανοιξη μας έμεινε να σιγοτραγουδά

παλιά τραγούδια

σε ήχο πλάγιο δεύτερο,

μαζύ με το σβήσιμο του κεριού,

που ψιθυρίζει τις αμαρτίες του εσπερινού...

...και

το Πάσχα,

άκλιτη λέξη,

που θα τρέξει ματωμένο,

σαν ρήμα

και θα διαβεί...

Σακελλάρης Καμπούρης

πίνακας Arthur Braginsky

Λόγω Τιμής