Κοιτά τη θάλασσα ευτυχής
και τον λευκό τον γλάρο.
Θαρρείς πως μοιάζει ο ποιητής
μ’ ακτινοβόλο φάρο.
Στέκει στα κύματα ορθός
και στη σιωπή μονάχος.
Στη μαύρη νύχτα είναι φως,
στο πέλαγο είναι βράχος.
Σημάδι είναι κι οδηγός
για τους ταξιδεμένους.
Νόστος μαζί και πηγαιμός.
Γιατρειά στους πληγωμένους.
Μοιάζει με σένα ο ποιητής,
μα και με μένα μοιάζει,
πότε σαν ήλιος γητευτής,
πότε βροχή, χαλάζι.
Πνοή ανέμου ο ποιητής,
πλατωνική ιδέα.
Λακωνικός αφηγητής,
λίγα λόγια, μα σπουδαία.
Εντός μας ζει ο υμνωδός
δαφνοστεφής και πρώτος.
Σε κάθε εμπόδιο η οδός,
μες στη σιωπή ο κρότος.
Εντός μας ζει ο ποιητής
κι οπόταν το ξεχνάω,
κοιτώ τη θάλασσα ευτυχής,
ανάσα παίρνω, προχωράω.
(Από το συλλογικό έργο Ελάτε να μιλήσουμε για Ποίηση, Εκδόσεις Αλάτι, 2021)
Comments