⚡Ο τρελός ⚡

Αυτός ο άνθρωπος εκεί, για πρόσεξε τον, με τρελό μου μοιάζει.

Τον παρακολουθώ μέρες, το πρόσωπο του ίδιο, διόλου δεν αλλάζει.

Νιώθει να χαίρεται ακόμα και με την δυστυχία.

Χθες πάλι γελούσε, ενώ δίπλα του, γινότανε ληστεία!

Τι παράξενος άνθρωπος!

Τόσο πολύ χαίρεται ακόμα και με μια ληστεία;

Η είναι στα αλήθεια τρελός ή ανόητος μέσα στην κοινωνία.

Πότε μου δεν τον πέρασα για άνθρωπο λογικό και με ευαισθησίες.

Ποτέ του δεν χάνει το κέφι του, ούτε όταν πηγαίνει σε κηδείες.

Τον είχα δει που είχε παρευρεθεί στο τελευταίο αντίο ενός γείτονα του.

Χαμογελούσε!

Τον άθλιο!

Δεν είναι στα καλά του !

Σαν κλόουν μοιάζει, είναι πάντα τόσο χαμογελαστός!

Μα τα πάντα αλλάζουν, δεν ξέρει τι μπορεί να του φέρει ο καιρός!

Μπορεί κάποτε να κλάψει, να φύγει αυτή η μάσκα του κλόουν που έχει στο πρόσωπο του.

Μπορεί να λυπηθεί, να σβήσει το μόνιμο χαμόγελο του !

Τον είδα μία φορά να κλαίει, του αποκρίθηκε τότε ο άλλος.

Έκλαιγε σαν μικρό παιδί και έπειτα άλλαξε και έγινε ένας άλλος.

Είχε ένα μικρό παιδί, ένα πανέμορφο κοριτσάκι.

Το σκότωσε το αφεντικό του, σαν έβγαινε από την τάξη.

Ήταν εκεί και ο γείτονας, έφταιξε και αυτός.

Το κοριτσάκι πέταξε και γυρνάει αόρατη εδώ συνεχώς.

Ποτέ μου δεν είχα δει άνθρωπο, τόσο να δακρύζει.

Σίγουρα κανείς μας, μια τέτοια τιμωρία δεν αξίζει.

Έκλαιγε, έκλαιγε ασταμάτητα, πιάστηκε η ψυχή μου.

Τον έβλεπα και κοίταζα την επίγεια κόλαση του.

Μέχρι το πρωί, πόσα δάκρυα είχε βγάλει!

Έπειτα σαν άρχισε, τα λογικά να χάνει.

Λυπήσου τον, μικρός και ανόητος, όποιος κακία σε αυτόν τον άνθρωπο θα κρατήσει.

Ούτε στον χειρότερο εχθρό, τέτοια μαύρη τύχη να μην συναντήσει.

Κράτησε την κόρη του, μες το παντοτινό χαμόγελο του.

Σίγουρα τρελάθηκε, μα ήταν για το καλό του.

Μάνος Καραβασίλης Θεατρικός συγγραφέας 🌹