Ο τελευταίος χορός

Μήνες τώρα δεν ένιωθε καλά.

Χαμογελούσε.

Χαμογελούσε παντού και πάντα.

Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της.

Από παιδί πέρασε πολλά.

Χαμογελούσε γιατί δεν ήθελε να βλέπουν πόσο πολύ πονούσε.

Είχε μια αποφασιστικότητα.

Ένα θάρρος.

Μια ανυπέρβλητη δύναμη να δημιουργεί συναισθήματα, συνθήκες ώστε να νιώθουν όλοι όμορφα γύρω της και ας ήταν χιλιάδες κομμάτια μέσα της.

Τα σκεφτόταν όλα.

Την κάθε παραμικρή λεπτομέρεια.

Την κάθε κίνηση της.

Πήρε επάνω της την ζωή όλης της οικογένειας της.

Αγαπούσε.

Αγαπούσε πολύ τον άντρα της και τα παιδιά της.

Τέσσερις κόρες.

Τέσσερις διαφορετικές ψυχές που βγήκαν μέσα από τα σπλάχνα της.

Μεγάλωσε μαζί τους.

Πάντα ήταν ο φύλακας άγγελος τους.

Πάντα.

Κόκκινο.

Πόσο αγαπούσε το κόκκινο.

Την γέμιζε χαρά.

Όμως.........

Το ταξίδι της ζωής της είχε νωρίς ημερομηνία λήξης.

Ο χορός.

Ο χορός που τόσο αγάπησε.

Ο τελευταίος χορός την βρήκε, νεκρή.

Δεν πρόλαβε να χορέψει τον τελευταίο της χορό.

Την τσάκισε το θεριό.

Μαμά, σε αγαπώ.

Ακόμη κι αν δεν πρόλαβες να χορέψεις τον τελευταίο σου χορό.

Τον χορό της ζωής σου που τόσο άδικα σταμάτησε απότομα.

Μανούλα μου.

Ψυχή μου.

Χρυσάνθη Σεργίνη 🌹