top of page

Ο στρατιώτης


Ήταν χειμώνας, το κρύο ήταν τσουχτερό, μας διαπερνούσε μέσα από τα ρούχα μας. Ήμασταν μια εβδομάδα επάνω στο βουνό και το μόνο που αντίκριζα ήταν νεκρά σώματα.

Μέναμε καμιά σαρανταριά άτομα μέσα σε μια σπηλιά γεμάτη υγρασία, το νερό τελείωνε και περπατούσαμε με τις μπότες βρεγμένες, βλέπεις το χιόνι μας έφτανε μέχρι τα γόνατα.

Δεν υπήρχε τίποτα, μόνο σφαίρες και παντού εχθροί, η μέρα είχε γίνει νύχτα, οι στρατιώτες έτρεχαν να πολεμήσουν.

Μαζί μου ήταν και ο Νικηφόρος κείνο το πρωί, τρέχαμε να ξεφύγουμε από τον στόχο των εχθρών.

Μέσα σε λίγα λεπτά έγιναν όλα τόσο γρήγορα.

Το χιόνι βάφτηκε κόκκινο.

Έτρεξα γρήγορα όμως ήταν ήδη αργά, έβγαλα το καπέλο μου και άρχισα να κλαίω τόσο δυνατά που οι λυγμοί ακουστήκαν σαν να ούρλιαζε κάποιο αγρίμι που πιάστηκε στην παγίδα.

Ήταν ένας αληθινός ήρωας. Αν επιζήσουμε θα γυρίσουμε πίσω και θα τιμήσουμε όλους τους νεκρούς.

Θα στήσουμε μνημεία με τα ονόματα όλων των παιδιών που πολέμησαν για την πατρίδα τους.

Ο Περικλής με πλησίασε και μου είπε ότι σύντομα θα γυρίσουμε πίσω, οι εχθροί θα φύγουν, όμως οι ζωές μας δεν θα είναι πλέον ίδιες.

Χάσαμε φίλους, συγγενείς, άντρες που άφησαν πίσω γυναικόπαιδα, μητέρες.

Σκεπτόμουν όταν θα έφτανε το τρένο και θα σφύριζε με χαρά τη νίκη μας, τις γυναίκες που θα αποζητούν τον άντρα τους, τις μητέρες, τα παιδιά τους.

Τις σκέπτομαι ήδη μαυροντυμένες να κλαίνε πάνω από τα νεκρά σώματα.

Το χωριό θα βυθιστεί σε βαρύ πένθος.

Οι καμπάνες θα χτυπούν πένθιμα για να μην ξεχαστούν οι ήρωες.

Τα παλικάρια που έφυγαν αλλά θα είναι πάντα κοντά μας.

Όταν πλέον γύρισε στο σπίτι του δεν ήταν το παλικάρι που έφυγε, έγινε ένας άντρας, το πρόσωπο του ήταν γεμάτο τραύματα.

Ο πόλεμος εκτός από τον παιδικό του φίλο, του στέρησε και το αριστερό χέρι.

Ακόμη και σήμερα νιώθει ότι η σφαίρα τον κάρφωσε δυνατά στην καρδιά.

Το χιόνι εκείνο το πρωί βάφτηκε μόνο κόκκινο.



Comments


bottom of page