Ένα ανεπαίσθητο ρεύμα αέρος ένιωσα να
μπαίνει στο κλειστό από παντού δωμάτιο του γραφείου μου.
Εγώ,καθισμένη στην καρέκλα πίσω από το γεμάτο βιβλία γραφείο είχα καρφωμένο το βλέμμα σε ένα ανοιχτό τετράδιο με λευκές σελίδες .
Στο χέρι μου να αιωρείται το στυλό χωρίς να αποφασίσω τι ήθελα να γράψω .
Με απασχολούσαν πολλά τελευταία για αυτά που πέρασα για αυτά που ήρθαν και για το τι άλλο θα ερχόταν στην ζωή μου .
Όμως αλήθεια το λέω ένιωθα ότι αυτό το μυστηριακό, ήρεμο, γαλήνιο φύσημα του αέρα που τύλιξε το κορμί μου δεν γνωρίζω πως με έκανε να αισθάνομαι όμορφα, ελεύθερη.
Χαμογέλασα και τότε έγινε κάτι ασυνήθιστο.
Οι λευκές σελίδες γύριζαν μόνες τους και το στυλό έγραφε,έγραφε μόνο του .
Τα γράμματα ξεπήδαγαν μπροστά μου και σαν διάσημοι χορευτές στοιχίζονταν στις λευκές σελίδες του τετραδίου.
Δεν ξέρω αν τρελάθηκα ,αλλά ήταν σαν να με χαιρέταγαν με μια ιδιαίτερη τρυφερότητα.
Τι ήταν τελικά αυτό το απαλό φύσημα του αέρα που μου έφερε αυτή την γαλήνη ψυχής και όπως προείπα μια απόλυτη ηρεμία στα τόσα που κουβάλαγε η φουρτουνιασμένη ψυχή μου .
Ο πόνος έφυγε,το μυαλό ηρέμησε και οι σκέψεις αστραπιαίες όμορφες με ταξιδεύουν πια για αλλού.
Σε απάνεμα λιμάνια που δεν βάζει ανθρώπου νους.
Παραδεισένιες ακρογιαλιές με ποικίλα χρώματα στο βυθό τους.
Νερά καθάρια με κρυστάλλινους θησαυρούς κολλημένους στα βράχια
Συντροφιά μου αμόλυντες ψυχές που θα κολυμπάω μαζί τους στις δαντελωτές ακτές τα βράδια την ώρα που θα λούζονται και αυτές από το φως των αμέτρητων αστεριών στον ουρανό και θα μιλάμε μόνο για αγάπη.
Όταν ρουφήξουμε γουλιά γουλιά το κρασί της αλμύρα της και μεθύσει το κορμί και αποκάμει και δεν μπορεί άλλο θα βγούμε να το ξεκουράσουμε στην απέραντη αμμουδιά που θα είναι το κρεβάτι μας.
Σκέπαστρο μας ο έναστρος ουρανός με το φεγγάρι .
Νανούρισμα μας ο παφλασμός των κυμάτων,το θρόισμα των φύλλων .
Δεν χρειάζεται εδώ ούτε πόρτες ούτε παράθυρα .
Είναι τόσο υπέροχα αλήθεια να ζεις στον ωραιότερο πλανήτη του κόσμου σε αυτόν που δεν χρειάζεται ούτε πολυτέλεια για να ζήσεις είναι όλα αμόλυντα χωρίς κακία ,μόνο καλοσύνη δεν υπάρχει αγνωμοσύνη ούτε αχαριστία
ΟΥΤΕ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ ΑΓΆΠΗ υπάρχει μόνο ΑΓΑΠΗ ΑΛΗΘΙΝΗ και εγώ είμαι σε αυτόν και το οφείλω στο απαλό φύσημα του αέρα που ταξίδεψε την σκέψη μου.
Ναι ένας άλλος πλανήτης που μου δηλώνει ξεκάθαρα ότι ένας κύκλος στην ζωή μου έκλεισε ,αλλά ένας άλλος άρχισε και είναι αλήθεια
τόσο ονειρικός .
Μαρία Ιωάννου-Φίλη
Comments