Ήθελα να φτάσω ως την άκρη του κόσμου.
Να δω τι υπάρχει πίσω από τους λόφους που φώλιαζε κάθε δειλινό ο ήλιος.
Κι όταν κατάφερα να ανέβω σε αυτούς τους λόφους, είδα μόνο φως.
Και αισθάνθηκα μία ζέστη που θύμιζε Αύγουστο.
Κι όταν συνήθισαν τα μάτια μου το εκθαμβωτικό φως κατάλαβα πως ο ήλιος ήταν καθισμένος στο θρόνο του.
Μα ήταν ένας ήλιος αλλιώτικος.
Δεν ήταν στρογγυλός, όπως τον γνωρίζουμε.
Είχε σχήμα καρδιάς.
Ήταν μία τεράστια καρδιά, τόσο χρυσή και αστραφτερή που έλαμπε όλος ο τόπος.
Αυτή η καρδιά εξέπεμπε μία θέρμη τόσο γλυκιά, που έμοιαζε σα χάδι.
Ένιωσα ξάφνου τους παγετώνες μου να λιώνουν.
Οι αντιστάσεις μου άρχισαν να εξατμίζονται και οι πόθοι μου να φλέγονται.
Ώσπου ένα χαμόγελο ικανοποίησης ξεφύτρωσε στην άκρη των χειλιών μου.
Ξέχασα την κόπωσή μου και τον πόνο μου μέχρι να δω το τέλος της αρχής.
Ξαφνικά τόλμησα να ψελλίσω το όνομά σου που ήταν χαραγμένο πάνω στο χρυσάφι, λες κι έλεγα την πιο όμορφη προσευχή.
<<Μου ανήκεις!>> φώναξα για να με ακούσει όλη η πλάση και σε άρπαξα στα δύο μου χέρια σα θησαυρό πολύτιμο.
Σε έκρυψα στα βάθη μου για να μη σε βρει κάνεις και δεσμευτικά να σε κουβαλάω όπου κι αν πάω σαν πνοή και ελπίδα.
Με σένα ήλιο κατάλαβα για πρώτη φορά τι πάει να πει απόλυτη ευτυχία.
Με σένα καρδιά αισθάνθηκα για πολλοστή φορά τι πάει να πει αληθινή αγάπη.
ΙΩΑΝΝΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Comments