Μ’ ένα σφουγγάρι και λίγο νερό άρχισε να
καθαρίζει το τζάμι.
Λες και ξέπλενε το πρόσωπό
του απ’ την πρωινή νύστα.
Λες και σκούπιζε
τη νύχτα απ’ τα μάτια του. Δυσκολεύτηκε να
ξεκολλήσει τη σκόνη και τους λεκέδες. «Ο χρόνος
δεν ξεριζώνεται...» σκέφτηκε.
Τελικά το τζάμι
έλαμψε και μπόρεσε να δει έξω. Τόση χαρά ποτέ
δεν ξανάδε.
Ο ήλιος να λάμπει και τα όμορφα
μάτια των παιδιών να παίζουν στο φως.
Άνοιξε
διάπλατα το παράθυρο και
φώναξε: «Καλημέρα!»
Η φωνή του έπεσε σαν ξένο
τόπι στα πόδια τους.
Αυθόρμητα, ξένοιαστα, με κλωτσιές και γέλιο,
τα παιδιά την απομάκρυναν και συνέχισαν
να παίζουν. Αυτός, κατάλαβε.
Δε θύμωσε∙
Λες και το περίμενε.
Δεν ξαναφώναξε, μα ούτε
και σταμάτησε να βλέπει.
Γιώργος Καστρουνής, “Η Άλλη Πλευρά”, Εκδόσεις 24γράμματα
コメント