Δεν ήξερε πως ήταν να ζεις χρωματιστή ζωή, μιας και η δική του ήταν πάντα ασπρόμαυρη.
Έτσι άρχισε να ζωγραφίζει πίνακες γεμάτους χρώμα με πάθος.
Με ανθρώπους πλαισιωμένους από συναισθήματα εύθυμα, πνιγμένους σε θάλασσες αγάπης και τρικυμίες χαρμόσυνες.
Να ξεγελάει έτσι τον εαυτό του με αυταπάτες και οφθαλμαπάτες.
Και όταν μια μέρα το κύμα της ζωής του έφερε στους όρμους του μία οπτασία φωτεινής γαλήνης, αυτός θαμπώθηκε και τρόμαξε τόσο από την τόση ομορφιά και την πληρότητα ευτυχίας, που προτίμησε να μείνει στη νουάρ πραγματικότητα της άχαρης ζωής του.
Μην τον παρεξηγείς και μην τον κρίνεις.
Αυτό γνώριζε.
Αυτό όριζε.
Αυτό είχε ποτίσει το πετσί του τόσα χρόνια και νάρκωνε την ύπαρξή του.
Βλέπεις μερικές φορές οι επιθυμίες των ανθρώπων σκοντάφτουν στα εμπόδια της ανασφάλειας τους και των φόβων τους κι όσο κι αν λαχταρά κανείς την αλλαγή, μένει τελικά στάσιμος να βλέπει αυτούς που τολμούν να προχωρήσουν.
Ιωάννα Σταθοπούλου
Λογοτέχνιδα
Comments