Σκυφτός σ' ένα ξύλινο παγκάκι, με μόνη συντροφιά βιβλία του Ελύτη και του Καζαντζάκη!
Κορμί σκελετωμένο πάνω σε νωπές εφημερίδες, που είχαν μουσκέψει από δάκρυα σιωπής και μοναξιά ζωής!
Ένα παγκάκι αναστεναγμών, ο μόνος θεατής στην οδύσσεια της ταλαίπωρης
και ευγενικής φιγούρας, στο πενιχρό παρκάκι μιας κοινωνίας φειδωλής!
Ήταν αφηρημένος, ταπεινός.
Άκουσα να μιλάει μοναχός..
Έψαχνα δίπλα του να δω,κάποιον διαβάτη, κάποιον περαστικό θνητό!!
Η κόρη του ματιού συνουσιάστηκε με το φτωχό από ανθρώπους σκηνικό!
Ξάφνου είδα δύο πουλιά, να γέρνουν τα ράμφη τους στο ώμο που έντυνε το παμπάλαιο ξεθωριασμένο του παλτό.
Εκείνος πέταξε στον κάδο απορριμάτων κάθε σκέψη θλιβερή. Υποκλίθηκε με ταπεινότητα στη γενναιοδωρία των πουλιών που έφερε στο δρόμο του η ζωή!
Χαμογελούσε...
Μιλούσε ώρες στα πουλιά και ένιωθε πανευτυχής.
Ευγνώμων στη ζωή για το άκουσμα και τη γλυκιά τους τη λαλιά στο ερημικό σοκάκι τής ψυχής!!!
Παπαδόπουλου. Φ
Comentários