Γύρισες τα νώτα σαν ένα δειλινό στο φως...
Έληξες σαν μια πανσέληνος
που καταντάει λειψό φεγγάρι ...
Σαν άχνα έσβησες στο αχανές του σύμπαντος,
ένα απόκοσμο στίγμα στην καρδιά μου.....
Και τάχθηκες ως άνεμος περιπλανώμενος
στις διαδρομές του νου μου ...
Έτσι,
Θέλησα να σε λησμονήσω, για να πάψω να σ' αγαπώ!...
Ήθελα να πάψω να σ' αγαπώ, για να σε απολησμονήσω!.....
Μα, πάλι, γύρισες σαν άνεμος μετανιωμένος,
για να πεις:
Μετά από σέ το χάος!...
Κι έγινες ξανά η ανατολή μου, το πανώριο φεγγάρι μου,
ζωή κι ανάσα της ψυχής μου.
Ω, μα δες, μέτοικος άνεμος διάβηκες ξανά ,
την πόρτα της φυγής ...
Έτσι... ξαφνικά, για άλλη του νου σου γειτονιά!
Με κούρασαν τα αμφίδρομα φεγγάρια σου,
να γίνονται λειψά,
και οι πρόσκαιρες ανατολές σου, λησμονημένα δειλινά ....
Δεν θέλω να προσδοκώ
άλλη μια φρούδα επιστροφή σου...
Τα λόγια τα πτερόεντα αγάπη δεν στεριώνουν!
Έβαλα αμπάρα στην καρδιά και σύρτη στην ψυχή
και σ' όλες τις διαδρομές του νου που μ' οδηγούν
στη θύμησή σου...
Θα πάψω να σ' αγαπώ και θα σε λησμονήσω...
Μία σελίδα κίτρινη θα είσαι, πια, στο ράφι
της θύμησής μου...
Ουτοπική κι άφελη, να ξέρεις, θα ναι πια,
κάθε αναδρομή του Εγώ σου...
Λιλή Βασιλάκη
Comments