Όταν η ζωή γεννά ελπίδα
το σκοτάδι διαλύεται.
Η σπίθα γίνεται φωτιά
κι ο φόβος πάγος που λιώνει.
Απ’ την πνοή της άνοιξης
παντού σκορπάει η χαρά.
Στα μάτια λάμπουνε
πετράδια διαμαντένια.
Και η θάλασσα αποκοιμίζει
απαλά φουρτούνες,
μια μέρα που ο Μάρτης
ξύπνησε συννεφιασμένος.
Κι ό,τι βαραίνει την ψυχή
γίνεται φτερό στον άνεμο.
Μια δόση γλύκας
σε στόμα πικρό.
Οταν η ζωή γεννά ελπίδα
όλα ομορφαίνουν.
Και ο δρόμος ο αδιέξοδος
γέφυρα γίνεται μικρού παραδείσου.
Ιωάννα Σταθοπούλου
Συγγραφέας
Comments