[Της Μαριλένας Ξυψιτή]

Σε ψάχνω εκεί που ήσουν, αλλά ο κόσμος αρνείται να σε κρατήσει. Το φως πέφτει στις ίδιες γωνιές, όμως εσύ δεν το αγγίζεις πια. Τα δέντρα έξω μεγαλώνουν, οι εποχές αλλάζουν και μόνο η απουσία σου μένει ακίνητη, σαν κάτι που ξέχασε ο χρόνος να πάρει μαζί του.
Κάθε μέρα, η μνήμη σού δίνει μορφή. Άλλοτε καθαρή, άλλοτε φευγαλέα, σαν αντανάκλαση σε νερό που ρυτιδώνει ο αέρας.
Προσπαθώ να σε κρατήσω ζωντανό στις λέξεις, στις συνήθειες, στις σιωπές που αφήνεις πίσω. Αλλά η ζωή συνεχίζεται, σπρώχνει μπροστά και με αφήνει να σε κουβαλάω σαν σκιά μέσα μου.
Δεν φοβάμαι τη λήθη. Φοβάμαι τη στιγμή που η φωνή σου μέσα μου θα γίνει ξένη. Που θα χρειαστεί να κλείσω τα μάτια για να θυμηθώ το πρόσωπό σου.
Που η απώλειά σου θα πάψει να πονάει τόσο πολύ.
Γιατί τότε θα ξέρω πως ακόμη κι εγώ, χωρίς να το θέλω, έχω αρχίσει να σε αφήνω πίσω...
Μαριλένα Ξυψιτή
Comments