Δάκρυ πού θύμισε βροχούλα Φθινοπωρινή.
Στον ήχο της που προσκαλεί αφέσου,
θα δεις την ευφορία της ζωής!
Άγγελε τής ζωής μου φόρεσε λευκό πουκάμισο, μη φοβηθείς αν λερωθεί απ' τα λασπόνερα βροχής.
Γαϊτανάκι των ψυχών οι δοκιμασίες τής ζωής.
Κόκκινη ομπρέλα θα κρατώ να προστατέψω την καρδιά μη μουλιάσει απ’ το νερό στο υπόστεγο μέχρι να εμφανιστείς!
Ανάσες μουσκέψαν το τζάμι,
αγκαλιάστηκαν χορεύουν οι τρελές κάτω απ’ τη χρυσή βροχή.
Η υγρασία φωνάζει το όνομα σου.
Φωνήεντα σύμφωνα σε αρμονία συμπαντική,
δίπλα η άρπα του Ορφέα παραληρεί.
Τα τζάμια στέγνωσαν, ξαπόστασε το δάκρυ
ήρθε στην αγκαλιά σου για να κοιμηθεί.
Ονειρικά ξεδίψασε την ξηρασία,
με χάιδεψε στον ύπνο και μέθυσε την απουσία !
Ήσουν εσύ, η ανάσα που δραπέτευσε από τη φυλακή !
Ξύπνησα το δάκρυ ξαπλωμένο στο γρασίδι.
Στο ξέφωτο ταξίδεψε να έρθει να σε βρει.
Ο ήλιος στέγνωσε την υγρασία.
Στο μέτωπο μου έδωσε φιλί!
Παπαδόπουλου Φωτεινή
Comments