(Οι Φλόγες!!!)⚡✨

(Φωνή 1)

Σαν τη σκιά γυρίζω ανάμεσα σε έρωτες παιδικούς,

ανάμεσα σε μωβ αποχρώσεις του πρώτου έρωτα,

που ήσαν το αγαπημένο μου χρώμα.

Δεν ήξερα από τι φτιάχνονται τα χρώματα—

γνώριζα μόνο πως έπρεπε να τα κάνω εντύπωμα

και ύστερα, πάνω στο ζωντανό καμβά που λέγεται δέρμα,

να τα καμαρώσω.

Η βραχνάδα που γεννήθηκε μαζί της

είναι σημείο καίριο της πολυκλωνημένης προσωπικότητάς μου.

Η σπουδή στη γλώσσα,

κι εκείνος ο καταραμένος ποιητής

που, σφαδάζοντας, έφερε νέα σπουδή—

κι εγώ, σαν από πάντα μοναχή και μονάχη,

έπλεκα και ξέπλεκα,

μέχρι που το φεγγάρι επερατώθη.

(Φωνή2)

Μου μιλούσαν πάντα οι ανδρικές μου σκέψεις

κι είχα πάντα ένα άκρατο θηλυκό

να σφάζει τις ορμόνες μου.

Δεν ήξερα, δεν ήξεραν, δεν έμαθα,

σαν βαθύ κι ανέξοδο πλάνεμα ενός παιδιού

που τα άστρα μέτρα,

αφού επέταξε στον άδολο αέρα

ένα τεμάχιο από μασσημένες σερπαντίνες.

Βαδίζω ανάμεσα, στην εκ προμελέτης Θεού θλίψη μου,

ο οποίος τα πάντα εν σοφία ανεπινόησε.

Κι ήταν εξαγριωμένο καθήκον μου να ερωτεύομαι,

για να 'χω τις λέξεις σε σειρά,

σπάζοντας την ανεπινόηση του—

γιατί, πόρνε κι άγιε, είμαι κι εγώ δημιουργός.

Τώρα που φύγαμε και ήρθαμε ξανά,

κάνουμε το βίο των στεναγμών αβίωτο,

κι έτσι κοιτάμε το σύμπαν των νεκρών,

που άλλο δεν είναι από μια θάλασσα γλυκιά,

σαν παράνομο μεθύσι.

Κι έτσι, μ' ακούς;

Έτσι σου λέω, θα φύγουμε αντάμα—

Εσύ εκεί κι εγώ πιο πέρα...

Μα μην φοβάσαι—

όλα δεν άρχισαν ποτέ...

Βασίλης Πασιπουλαρίδης ✨