Στοχάζομαι και οι σκέψεις μου προστρέχουν
σ' εκείνους που πάντα σ' ένα αύριο μεταθέτουν
τα "θέλω"
της καρδιάς, σε μιαν αόριστη υπόσχεση βαλμένα,
με το "θα" να κατέχει την πρώτη κι αμετάθετη θέση .
Σ' ένα αύριο άγνωστο και μακροπρόθεσμο με επικυρωμένη,
τελικά , ημερομηνία λήξης, μέχρι που τα "θέλω"
παύουν να συνομιλούν με την καρδιά
και σαν χάρτινοι αετοί, που αποκόπτεται
η καλούμπα τους, παρασύρονται
σιγά - σιγά
από τον άνεμο της παραίτησης που τα εξωθεί,
μέχρι να γίνουν μικρές έως αόρατες κουκίδες
στον αχανή θάνατο της λησμονιάς ...
Έτσι, ξεθωριάζουν, σβήνουν παντελώς και χάνονται
σαν σβησμένες λέξεις από τη γομολάστιχα μιας
πάγιας αναβολής,
σαν να μη γράφτηκαν ποτέ στα φύλλα της καρδιάς,
σαν να μην απάντησαν ποτέ το χτυποκάρδι της,
σαν να μην ένιωσαν εκείνο το μαγικό πρώτο
κι ανεπανάληπτο θρόισμά της, όταν της ψιθύριζαν
το πρώτο πολυπόθητο
"σ' αγαπώ "....
Κάπως, έτσι, πολλές φορές, φθίνει μέσα στην τριβή
της ολιγωρίας των "θα" και πεθαίνει, άδοξα,
μια πολλά επίδοξη αγάπη...
Όσοι την έχετε, προσέχτε την, μην την χάσετε ...!
Μην την φυλακίζετε στον κύκλο του εγώ σας,
θα δραπετεύσει...
Μην την υποσιτίζετε με αναβολές και μεταθέσεις...
Αλλά, γίνετε ο οίστρος της ψυχής της, για να γράφει
δοξασίες στο όνομά της...
Το αδιάλειπτο πανωφόρι διαρκούς θαλπωρής...
Ο ανατέλλων Ήλιος της!
Το απάγκιο λιμάνι που θα δέσετε τη δέστρα
της αφοσίωσής σας προς αυτήν ...
Γίνεται όαση, για να μην διψάσει ποτέ!
Και...
Μην κάνεις εκπτώσεις στην αγάπη
και μη την βάζεις σε λίστα υποχρεώσεων
με αναμονή προτεραιότητας...
Η ανθοφορούσα και πολλά υποσχόμενη Άνοιξη
των αισθήσεων
δεν μπορεί να περιμένει εσαεί...
Ως που να φτάσεις, θα μαραθεί η φυλλωσιά της,
καθώς κι ο επερχόμενος θερινός,
άκαμπτος λίβας
θα καψαλίσει τις εύθραυστες αναρριχήσεις της...
Κι ύστερα, οι εκπρόθεσμες επιταγές της αγάπης,
σαν φύλλα φθινοπωρινά, έρμαια,
θα παρασύρονται από την ολιγωρία των "θα"..
Και η ύστατη έκκληση της προσφοράς της,
σαν ήττα θα καταγραφεί στο τεφτέρι της βαρυχεμωνιάς,
γιατί το ξεροβόρι και η παγωνιά του
θα έχουν αποκρυσταλλώσει και την τελευταία ίνα
των πόθων της...
Ετεροθαλλείς κι ανάδρομοι οι κραδασμοί
της καρδιάς σου,
ασταθείς παραπαίουν ασθμαίνοντας
στο πεδίο της αναβολής...
Ο χρόνος αδυσώπητος, δεν κάνει παζάρια
και γράφει: "Τέλος".
Όλα έχουν μια τιμή... ακόμα και η Αγάπη
και όταν την πετάς σαν τρύπια δεκάρα
στο συρτάρι των υποτιμήσεων,
δεν αντέχει τον ευτελισμό της και πεθαίνει!
Λιλή Βασιλάκη
Συγγραφέας
Comments