κι εκεί που στοίβαζα
τις ρώγες του κομπολογιού τη μιά πάνω στην άλλη
κι αγκομαχούσε η βελόνα του γραμμοφώνου
στις νότες του Μάρκου μου,
είδα τι είν'ο έρωτας...
ν'αδειάζεις στο ποτήρι μου,
είναι .
να χορεύω ζεϊμπέκικο στο δειλινό
και να ξημερώνει ο κόσμος,
είναι...
να μου λείπεις
είναι
κι όταν ακόμα ταξιδεύω στης γιορτής σου το διάβα,
είναι
και να αδειάζει η ψυχή μου στων δέντρων το πέρασμα,
πίσω απο το τζάμι του τραίνου που χάθηκε πια...
...ν'αδειάζει η ψυχή σου στις λέξεις μου,
είναι...
να ταξιδεύω μιά μιά τις ρώγες στο σούρουπο,
είναι,
τόσο,
που με πονάς,
λες και είν'οι δικές σου...
...είναι!
Σακελλάρης Καμπούρης
Comments