ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΚΑΛΕΣ ΜΕΡΕΣ!

Οτιδήποτε περνά, όσο ψυχοφθόρο και να’ ναι,το καλύπτουμε μετά από καιρό, με μια δόση χρυσόσκονης κι ένα αίσθημα νοσταλγίας που εντείνεται όσο περνούν τα χρόνια.

Ποιές καλές μέρες;

Ποιά όμορφα χρόνια; Ήταν στιγμές μόνο ανεμελιάς κι άγνοιας γι αυτό που καταφθάνει.

Μια χαραμάδα φως στον κυκεώνα της ζωής, που σε περιμένει στη γωνία, να σ’ αρπάξει στην κατάλληλη στιγμή.

Ναι, είχαμε τα παρεάκια μας, τα ξενύχτια μας, εκείνα που μας οδηγούσαν κατευθείαν στη δουλειά νωρίς το πρωί, όπου υπήρχαν και οι φυσικές αντοχές.

Βεβαίως και προσδοκούσαμε το επόμενο ταξίδι για να ξεφύγουμε απ’ τη ρουτίνα της δουλειάς και των υποχρεώσεων.

Αλλά εκείνη η πικρή γεύση στο στόμα δεν έφευγε, ούτε όταν ήσουν στις διακοπές των ‘’ονείρων ‘’ σου, ούτε όταν επέστρεφες στο μετερίζι σου.

Από οικονομική άποψη, σαφώς κι ήταν καλύτερες μέρες, έχοντας κρυφά μέσα μας την ελπίδα ότι κάτι αλλάζει στον τόπο μας και δεν θα ζούσαμε σαν τους γονείς μας που ζούσαν και πέθαιναν για ένα μεροκάματο.

Και μετά ήλθε η Νέμεσις.

Η ζωή που θα ‘θελα να ζήσω κι η ζωή που καλούμαι να ζήσω.

Το χειρότερο; Έχεις και απογόνους που σε κοιτάνε στα μάτια και περιμένουν μια ελπίδα, ένα φως.

Τι να τους πεις;

Μαζί τα φάγαμε;

Σας παρακαλώ, αφήστε μας να γεράσουμε με ηρεμία, να μην συναντήσουμε πριν την ώρα μας, τις πύλες όποιου Παραδείσου.

Να απολαύσουμε επιτέλους τις αξίες της ζωής, την φιλία, την αγάπη την ενσυναίσθηση για τον συνάνθρωπο.

Μακριά από μένα οι παλιές καλές μέρες..

Στέλλα Σωτήρκου

Πρόεδρος ΕΛΒΕ