Ήταν ψηλή,λυγερόκορμη και όμορφη γυναίκα.
Το βλέμμα της ήταν γεμάτο από σοφία.
Ήταν εκλεκτή και εκλεγμένη.
Την πολιόρκησαν και την πόθησαν πολύ οι μνηστήρες.
Εκείνη, όμως, ως άλλη Πηνελόπη, είχε τον νου και την καρδιά της στον "Οδυσσέα" της.
Δεν επέτρεπε την είσοδο στο σώμα της.
Κανείς δεν ήταν Εκείνος.
Ο εκλεκτός της ψυχής της.
Μια μέρα... o μνηστήρας που ήταν, ας πούμε, ο αρχηγός όλων τους, τόλμησε να την ρωτήσει:
-Τι προσμένεις τόσα χρόνια και δεν λυτρώνεσαι από την δέσμευση αυτή προς τον Οδυσσέα;
Νομίζεις ότι θα επιστρέψει πίσω;
Εκείνη τότε πλημμυρισμένη από φως και γεμάτο αγάπη τού αποκρίθηκε:
-Είτε γυρίσει, είτε δεν γυρίσει, είναι δικός μου λογαριασμός. Σύρε τώρα και πέρασε έξω από την κλίνη μου. Σύρε και πες και στους υπόλοιπους ότι κακώς με καρτερείτε. Μαζέψτε τα πράγματά σας και απομακρυνθείτε από το Βασίλειο του. Δεν σας ανήκει. Χρόνια τώρα είκοσι μετρώ, φάγατε, ήπιατε, ξοδέψατε περιουσία που δεν σας ανήκει. Η ανοχή μου τελείωσε. Το σπίτι μου δεν είναι τόπος αλαζονείας και πορνείας. Ω, ασεβή μνηστήρα, το σπίτι μου είναι το μοναστήρι μου και ο "Οδυσσέας μου" είναι ο Χριστός. Αυτόν αγαπώ. Αυτόν πιστεύω. Αυτόν καρτερώ. Σε Αυτόν προσεύχομαι. Και σε Αυτόν θα παραδώσω την ψυχή μου. Δεν θα μολύνεις άλλο αυτό το σπίτι.
Ο μνηστήρας πρώτη φορά την είχε δει έτσι. Κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να μένει άλλο εκεί.
Ήταν μάταιο να την πολιορκεί. Γιατί η ψυχή της ήταν Του Χριστού. Ντροπιασμένος τότε έκλεισε την πόρτα από την κάμαρή της και κατέβηκε στη σάλα να μαζέψει τους υπόλοιπους μνηστήρες.
Αφού μάζεψαν όλα τους τα πράγματα, άνοιξαν την εξώπορτα του σπιτιού και άκουσαν την κραυγή της.
-Πήγαινε οπίσω μου Σατανά! Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Του Θεού, ελέησον με, την αμαρτωλή! Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς!
Οι μνηστήρες τότε, μη μπορώντας να αντέξουν την δύναμη της προσευχής της, μεμιάς εξαφανίστηκαν.
Χρυσάνθη Σεργίνη
Συγγραφέας
Comments