Οι λυπημένοι περπατάνε στην βροχή, με το βλέμμα ψηλά στον ουρανό.
Έτσι κάποιο δάκρυ και αν θα φανεί, δεν θα φανεί από καημό.
Πόσο πολύ τους αρέσουν οι σταγόνες της βροχής,
αφού τον πόνο τους καλύπτουν.
Βγαίνουν αμέσως στους δρόμους, αφού εκεί νιώθουν πως ανήκουν.
Μόνο τότε μπορούν να κλάψουν, χωρίς κανείς τίποτα να τους ρωτήσει.
Τι έχουν; Γιατί κλαίνε;
Μήπως έχουνε χωρίσει;
Άλλος κλαίει από χωρισμό, άλλος από απώλεια και άλλος από άλλη πληγή ακόμα.
Και έτσι όπως πέφτει στη γης το νερό μυρίζει ευωδιά το υγρό χώμα.
Πόσο ταιριάζει ο καιρός με τον εσωτερικό τους κόσμο.
Αφού η βροχή καταργεί και τους ελευθερώνει από τον πόνο.
Πόσο καλή σύντροφος είναι η βροχή, για τους λυπημένους.
Τους κρύβει, τους παρηγορεί, στους δρόμους τους βρεγμένους.
Κανένας κάτι ασυνήθιστο στα μάτια τους δεν παρατηρεί, είναι η λυτρωτική τους στιγμή.
Αφού ενώθηκαν τα δάκρυα τους με τις σταγόνες από την βροχή.
Комментарии