Του Αθανάσιου Νασιόπουλου
Από την ποιητική Συλλογή «Στοχασμοί Ψυχής, Ονείρου Σκέψεις»
(Εκδόσεις ΚΟΥΡΟΣ, 2021)
Ασύντακτες οι λέξεις της σιωπής μου
τρέχουν στις ασαφείς γραμμές των στοχασμών,
στο απροσδιόριστο γκρίζο σχήμα
των σελίδων των αναμνήσεων,
βαθιά στο πολυσέλιδο,
δαιδαλώδες, κιτρινισμένο βιβλίο παλιών ειδήσεων.
Ζαλισμένες οι λέξεις της σιωπής μου,
ατίθασοι αρμενιστές στις θάλασσες των αισθήσεων,
σίγουροι ναυαγοί
στον αβλέμονα ωκεανό των αισθημάτων,
ξεβρασμένοι από τα κύματα
σε ερημονήσι συγχυσμένων νοημάτων.
Μεθυσμένες οι λέξεις της σιωπής μου,
ωτακουστές, που αρέσκονται σε ανεκπλήρωτα όνειρα,
αναλώνονται αφειδώλευτα σε αναζητήσεις υπαρξιακών ερωτημάτων,
στριμώχνονται σε υπώρειες αναπάντητων γρίφων,
επέκεινα πεπρωμένου,
λέξεις πεισματάρες, που αναζητούν εξηγήσεις
ατόρνευτων συναισθημάτων.
Ασθμαίνουσες οι λέξεις της σιωπής μου,
αναζητούν επιβίωση σε παλιές αγαπημένες φιγούρες,
διεκδικούν τη σειρά τους
σε μισοσβησμένες από το χρόνο στιγμές,
σε σπίθες αμάραντες,
που λαμπιρίζουν στο νυχτωμένο τοπίο του χθες.
Αράθυμες οι λέξεις της σιωπής μου
αναζητούν τις ανάσες σε αλαβάστρινα παιδικά αθύρματα,
ξαναζητούν τους φριμαγμούς σε αλαργινούς εφηβικούς έρωτες,
αναδιατυπώνονται ξεδιψώντας στην ανάβρα του γητευτή χρόνου,
ζωντανεύουν ρουφώντας χαμόγελα φωτογραφιών,
του μέλλοντος θύματα.
Komentar