Οι αδερφές μας δε μένουν πια εδώ*
Τι μπορεί να συμβεί μέσα στα πέντε λεπτά που χρειάζεσαι για να περάσεις την υπόγεια διάβαση έξω από το Πάντειο;
Τις περισσότερο φορές ίσως τίποτα. Kάποιες φορές όμως αυτά τα πέντε λεπτά μπορεί να αποδειχθούν μοιραία ή να σου αλλάξουν για πάντα τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη φύση.
Η καντίνα με το βρώμικο ασκεί το ρόλο της προστασίας, ακτινοβολεί ασφάλεια στην περιοχή.
Ο Τζίμης πιάνει πάντα βάρδια στις 21:00 το βράδυ και είναι εκεί μέχρι το πρωί.
Η καντίνα λειτουργεί όλο το 24ωρο αλλά ειλικρινά ποιος τρώει χοτ-ντογκ μεσημεριάτικα;
"Πάντοτε ανάμεσα στη δημιουργία χοτ-ντογκ, το μάτι μου παρατηρεί εξονυχιστικά τους ανθρώπους.
Έχω εκπαιδευτεί στην παρατήρηση βλεμμάτων, χρωμάτων και ιδιοσυγκρασιών.
Μπορώ μέχρι και από τη φωνή να καταλάβω τις σκέψεις κάποιου.
Να ας πούμε εσύ, χρονοτριβείς να περπατήσεις μέχρι το σπίτι σου και σταμάτησες να φας εδώ γιατί φοβάσαι να διασχίσεις το δρόμο» μου είπε σε μία προσπάθεια εντυπωσιασμού.
«Έχει τύχει πολλές φορές να μου πάρουν κατάθεση με αφορμή τα περιστατικά βιασμών στην υπόγεια διάβαση» .
Το 2016 που είχαν προηγηθεί οι λεγόμενες "σκούπες" η Συγγρού θεωρούταν η πλέον ασφαλής λεωφόρος για να περπατάς μιας και οι παράλληλοι της είχαν πάντοτε χειρότερο φωτισμό και οπωσδήποτε λιγότερη κίνηση.
Οι σκούπες θα «καθάριζαν» τις εκδιδόμενες που έπιαναν δουλειά νωρίς επιδεικνύοντας τα καλλίγραμμα σώματα τους στο παζάρι της ηδονής.
Δυστυχώς, δεν καθάρισαν τους βιαστές και τους σεξιστές που είχαν στέκι τη γειτονιά και ψιθύριζαν «ψιτ ψιτ» σε φοιτήτριες θαρρείς και ήταν γάτες που ξεφύτρωσαν χθες.
Η Καλλιθέα είναι η πιο ευνοημένη περιοχή από άποψη συγκοινωνιών. Το 040 κάνει τη βρώμικη δουλειά να συνδέει τον Πειραιά με το Σύνταγμα όλο το 24ωρο.
Όταν έκλειναν τα φώτα και τα μικρόφωνα του Ατλαντίς στις 12 το βράδυ – ευλογημένη βραδινή ζώνη- και αφού είχα εισπνεύσει μέχρι τέλους τον καθαρό λιμανιώτικο αέρα του Πειραιά, επέστρεφα πάντα με εκείνο.
Ο Θαλασσινός αέρας ήταν το οξυγόνο μέχρι την επόμενη εισπνοή. Ένας άλλος κόσμος το λεωφορείο. Ένας ζωντανός πίνακας εν κινήσει.
Πόσες φορές κατεβήκαμε στο Πάντειο και όχι στο Ciao για να είμαστε έστω και μία πιθανότητα παραπάνω βέβαιοι ότι θα γυρίσουμε σπίτι;
Πάντα θυμάμαι δεν υπήρχε χειρότερος εφιάλτης για το πως θα διασχίσεις την υπόγεια διάβαση, τα δελτία ειδήσεων είχαν παίξει καταλυτικό ρόλο σ’αυτό με τις αναφορές σε περιστατικά βιασμών.
Πόσες φίλες κοιμήθηκαν σπίτι μας μετά από έξοδο γιατί ο φόβος ήταν υπαρκτός αν γυρίζαμε η καθεμία σπίτι μόνη της αργά.
Δεν υπήρχε χειρότερο άγχος για το πως θα φτάσεις σπίτι σου ασφαλής- μόνο μία διαρκής αβεβαιότητα και αμφιβολία.
Όταν η πόρτα έκλεινε πίσω σου έλεγες με ανακούφιση «Θεέ μου σ'ευχαριστώ που έφτασα και σήμερα σπίτι» .
Σ'αυτό το απλό γεγονός, στο περπάτημα που χρησιμοποιείς την οθόνη του κινητού για καθρέπτη ώστε να βλέπεις ποιος περπατάει πίσω σου, στην αγωνία του να κρατάς το κλειδί στο χέρι και να γυρίζεις να δεις μήπως περπατάει κάποιος πίσω σου χωρίς να τον έχεις καταλάβει, στα ακουστικά που πάντα δεν έπαιζαν ανέμελα μουσική για να ακούσουμε τι γίνεται γύρω μας, υπάρχουν κάποιες ψυχές που προσπέρασαν για να αισθανθούμε ασφαλείς, κάποιοι ταξιτζήδες που περίμεναν να μπούμε στην πολυκατοικία και να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας, φίλοι που έμειναν στο τηλέφωνο μέχρι να τους διαβεβαιώσουμε ότι μπήκαμε σπίτι μας.
Εμείς γλιτώσαμε.
Οι αδερφές μας όμως;
Commentaires