Οθόνες μοναξιάς

Οθόνες, χθόνιες θεότητες, με πόση άνεση μετατρέψατε μέσα σε λίγα χρόνια την υφή τής ζωής σε απρόσωπο, παγερό γυαλί.

Πώς χωρέσατε ανθρώπινα συναισθήματα και πόσο επιδέξια καταστήσατε την ανθρώπινη συσχέτιση ρηχή και είδος προς εξαφάνιση.

Πώς καταφέρατε και φυλακίσατε την επαφή, αντικαθιστώντας τη με το μήνυμα, πώς αλλοτριώσατε τα αληθινά πρόσωπα δημιουργώντας θλιβερά προσωπεία και πόσο απροκάλυπτα καλύψατε τη γλώσσα τού σώματος.

Πώς πετύχατε να κάνετε το <<μαζί>> <<απέναντι>>, την αγκαλιά και το άγγιγμα εικονική πραγματικότητα με σκοπό την ουτοπική ικανοποίηση και πώς μεγεθύνατε τη συναισθηματική απόσταση.

Πόσο χάσατε το βάθος, κερδίζοντας την επιφάνεια.

Πώς δημιουργήσατε μια πλασματική πραγματικότητα και αποκρύψατε το πραγματικό νόημα τής ζωής.

Πόσο εύκολα φέρνετε κοντά ανθρώπους από όλα τα μήκη και τα πλάτη τού πλανήτη, ενώ την ίδια στιγμή αποξενώνετε άλλους από το διπλανό τους.

Πώς κατασκευάζετε ρετουσαρισμένες περσόνες κινούμενες σε επικίνδυνα μονοπάτια μοναξιάς, με απώτερο σκοπό την προβολή τού <<φαίνεσθαι>>.

Οθόνες, πόσο εύκολα πείσατε τον άνθρωπο ότι ζει και επικοινωνεί επαρκώς μέσα από εσάς, όταν ξεχνά την ουσία τής ζήσης.

Και πόσο ευκολοκατόρθωτο είναι, τελικά, να ξεχωρίσει κανείς τη χρήση σας από την κατάχρηση.

Στέλλα Μιχαήλ Ζωγράφου 🌹